BilimSelim - Sorumluluk

Selim için oldum olası, ona çok acıyorum, der annemler. Niye diye sorarım, tam bilemiyoruz nedenini, derler. Geçenlerde -buldum!- dedi ablam. "Çocuk gibi diretmeyi bilmiyor, herkese ve herşeye karşı sorumluluk hissediyor, hep anlayışlı olmak zorunda hissediyor, bu da içimi yakıyor." Bunu dediği anda, yoğun bir şekilde hissettiğim ama bir türlü adlandıramadığım, o iç sızısı mana kazandı. Zira kaç zamandır, ne zaman uykuya dalsa yahut bir deli fırtınadan sonra, odasına çekilse içimi derin bir yürek sızısı kaplar. Öyle ki neşeli zamanlarında dahi ağlatır beni. Nerdeyse onun bizim ebeveynimiz gibi davranmasından ve bizim ona karşı hoyratlığımızdan ileri gelir bu hüzünlerim.

Düşünmeden harcadığımız cümleler onda yetişkin gibi ağırlık oluşturur. Yanında dertlenmeye görün, tüm sorumluluğu üzerine alır ve çözüm üretmeye uğraşır derhal. Çok yorgunum, tüm işleri kim yapacak, deyin kazara, "Anne, sen otur, yat hatta, ben herşeyi yaparım, sen bana işlerin tarifini ver, ben yemek bile hazırlarım, köle gibi çalışırım senin için, köle.. Oyun bile oynamam." diyerek atar kendini ortaya.

Binbir sıkıntıyla sabah-akşam dayanmaya çalıştığı nebülizatör ilacı vardır mesela.  Bir gün kazara döktü ilacı ben de "Aman ben de bıraktım, uğraşamam daha!" dedim kızgınlıkla,  sevineceğini sandığım anda, tam aksine oturup ağladı, neden ağladın, diye sorunca da "İyi de ben o ilacı kendim almayı bilmem ki!" dedi gözyaşları arasında. Oysa başka bir çocuk olsa, yaşasın, kurtuldum, der sevinirdi zannımca, Selim ise yüksek sorumluluk edasıyla, olmazsa olmaz kanunuyla yaklaşmıştı gene olaya. 

Geçenlerde yatağına uzanmış, uyumaya hazırlanıyorken İlter'i harekete geçirmek için "Mutfak korkunç halde, kim yardım edecek bana!" demiş bulundum. İlter oralı olmadı, ama içerden tatlı bir ses çalındı kulağıma. Yattıktan sonra kalkmasına kızdığımız için kalkmaya çekindiğinden, "Ben kalkamam ama baba sen yardım etmelisin anneme!" dedi. Ses gelmeyince, tekrarladı cümlesini. İlter sessizliğe gömülüp kurtulacağını sandı ama heyhat, Selim'di bu, peşini bırakmazdı. "Baba, sana söylüyorum, anneme yardım etmelisin, neden cevap vermiyor, eşya gibi duruyorsun orada!" diyerek illa ki harekete geçirdi İlter'i. "Birazdan yaparım." cevabıyla tam tatmin olmadı ama İlter'in aksiliğinden olsa gerek çekindi uzatmaya. Nitekim İlter  -birazdan- kelimeleri ile erteler boyuna ve bu esnada tez canlı ben çoktan koyarım işleri hal yoluna. Yahut uykuya geçer birazdan tv karşısında, işler kalır bana nasılsa.

Bir oyuncakçıya gittik diyelim. Çok beğendiği bir şey gördü, ısrar etmez, ağlayıp zırlamaz, mantıklı bir şey öne sürmüşsek "A, tabi ya!" deyip devam eder yoluna. Geçen gün bir oyuncak için ısrar edince içten içe sevindim adeta. Nihayet çocuk gibi davrandı diye.

Kardeşi ağladığında da gene aynı sorumluluğu duyar. Koşar hemen, şarkılar söyler, bir yandan da dans eder, nefesi kesilir gene de devam eder. İç parçalayıcı bir durumdur bu da.

Bazen bizim ona karşı tutumumuzdan ister istemez benimsediğini düşünürüm bu davranışları ve  dertlenirim. Ama daha çok Kerim'le kıyaslayınca farkına vardım ki; yaradılışı böyleymiş. Diş ağrısı çektiği zamanlarda evde kıyametleri koparmadı mesela, aylarca gece 2 den sabaha dek uyumadı ama bize eziyet etmedi hiç.  Kendi kendine vakit geçirdi o yaşında. Oysa Kerim 2 aydır uyumadığı gibi uyutmuyor da mesela. Onun da karakteri ağbisinin aksi demek ki. Yaygaracı olacak ne yazık ki.