Yaşama Uğraşı

“Bazı insanların sırf normal olabilmek için olağanüstü çaba sarfettiklerini kimse bilmez!” (1)

.

“Her neyse, hep büyük bir çavdar tarlasında oyun oynayan çocuklar getiriyorum gözümün önüne. Binlerce çocuk, başka kimse yok ortalıkta –yetişkin hiç kimse, yani- benden başka. Ve çılgın bir uçurumun kenarında durmuşum. Ne yapıyorum, uçuruma yaklaşan çocukları yakalıyorum; nereye gittiklerine hiç bakmadan koşarlarken, ben bir yerlerden çıkıyor, onları yakalıyorum. Bütün gün yalnızca bu işi yapıyorum. Ben, çavdar tarlasında çocukları yakalayan birisi olmak isterdim. Çılgın bir şey bu, biliyorum, ama ben yalnızca böyle biri olmak isterdim. Biliyorum, bu çılgınca birşey!” (2)

.

“Onlar haklı çıktı. Sonunda, bana olanlar olduktan sonra, aralarında konuşacaklar; yıllarca önce biz bu durumu anlamıştık, diyecekler. Kitap okumasından belliydi, misafirlerin yanına çıkmamasından anlamıştık. Yerli yerinde karşılıklar bulup söyleyememesi onu bu duruma getirdi. Bir bakıma talihsizim. Misafirin yanına çıkmadıkları halde başlarına bir şey gelmeyenler de var.”

“- …Onlar hesabına üzülüyordum. Yorulmuştum da. Adam olmadığı için, insanlığa vekalet ediyordum…” (3)

.

“Dostoyevski’nin yakın arkadaşı Grigoriyev, Dostoyevski’nin ilk romanı olan Yoksulları’ı dönemin ünlü eleştirmeni Nekrassov’a götürür. Bir gece vakti Nekrassov ve Grigoriyev Dostoyevski’yi ziyarete gelirler. Nekrassov “Rusya’nın umudu sizde” der. Çok beğenmiştir Yoksullar’ı.

Dostoyevski yaşadığı en güzel gecelerden birisi olarak anar bu geceyi. Gün ağarana kadar romandan ve edebiyattan bahsetmişlerdir. Giderlerken Dostoyevki onları pencerelerden izlerken kendini tutamaz ve ağlamaya başlar ve şöyle düşünür:  Bunlar ne yetkin insanlar! Ne iyi, ne soylu kişiler! Oysa ben ne kadar bayağıyım. Görebilselerdi içimi, anlatmaya kalksam, inanmazlar ki!” (4)

.

“Hayatımın kusurlu yanlarını saklamak zorunda oluşum bana soğuk bir hava veriyordu, bu soğukluğu da erdemle karıştırıyorlardı.” (5)

..

İstediğim bütün kitapları okuyamam; olmak istediğim bütün insanlar olamam ve istediğim hayatları süremem… İstediğim bütün becerileri edinemem. Öyleyse ne istiyorum? Yaşamak ve hayatta olabilecek bütün zihinsel ve fiziksel deneyimlerin bütün renklerini, tonlarını yaşamak ve duyumsamak istiyorum ve berbat bir şekilde kısıtlıyım. (6)

.

“Yaşamın gövdesini arıyordum yalnızca…” (7)

.

.

Adına Yaşama uğraşı dediğimiz şey ne hüzünlü bir ağıt!
.
————

(1) Albert Camus – Düşüş
(2) J. D. Salinger – Çavdar Tarlasında Çocuklar
(3) Oğuz Atay – Tutunamayanlar
(4) Dostoyevski
(5) Edip Cansever
(6) Albert Camus
(7)  Sylvia Plath.