Kutsal Anne & Yoz Anne

Ruhumun ikircikliğine, dönekliğine paralel gider benim anneliğim. Bazen, kendim bile kendimi tanımayacak kadar aristokrat kesilirim. Haliyle aristokrat olur anneliğim. Son derece asilane haller içine girerim; sesim uhrevi bir derinlik kazanır, cümlelerim neredeyse ustalaşır, davranışlarım çirkeflikten uzaklaşır, elimin kolumun duruşu bile başkalaşır, bir ağırlık çöker üstüme ki sormayın. Çok nadiren evde, çoklukla dışarıda bu aristokrat havayla arzı endam ederim. Yani beni evimin dışında, bu halde gören birini, mümkün değil ki aksi yönde ikna edeyim.

Çok abartmadığım zamanlarda bu halimi severim. Nitekim Kutsal Anne kıvamında olmayı hep arzu ettim. Şöyle engin ve dingin, zengin ve sakin bir anne olmayı çok istedim. Çocuklar çıldırtma noktasına mı gelmiş, aman kime neymiş, deyip bozmadan edebimi; ‘Yapmayın çocuklar, A- a!’ demeyi hep istedim. Belki inanmazsınız ama böyle de yaptım, böyle de dedim. Hatta çoğu zaman karşılaştığım insanlar; ‘A ne güzel, ne kadar sakin bir annesiniz, der de utanırım. Hatta utanmak yetmez, rüsvaylığımdan ötürü bir de kendime kızarım. ‘Siz benim böyle göründüğüme lütfen aldanmayın!, diyerek kendimi ihbar etmekle, ancak huzur bulurum.

Selim 4 yaşındayken gittiği anaokulunda, ilk günlerde yabanöküzü gibi davranıyordu. Eğitimcilerden biri yanıma gelip; çok bağırıyor, neden acaba, dedi. Ben de; ben ona bağırıyorum ya, ondandır dedim. Eğitimci inanamadı, ben sizi bağırırken düşünemiyorum, çok halim selim görünüyorsunuz, dedi. Ben de siz asıl böylelerinden korkun, dedim. Sustu. Sustum!

Kutsal Anneliğim hep riyakar değildir tabii. Bazen, her duamda yer alan; layıkıyla, hoşgörüyle davranmak çocuklarıma, cümlesine denk düşer yaptıklarım. Misal, çocuklar alır ellerine kalemi, boyarlar önlerine gelen her yeri, ben sadece gülümserim. Yo, öyle piskopat gülüş değil, basbayağı gülümserim. Sanırsınız bir meleğim.

Tabii çok uzun sürmez bu hallerim. Herşeyin alabora olması, kutsal annelikten yoz anneliğe geçmem an meselesidir. Zira ne de olsa bahsi geçen anne, istikrarsız, kontrolsüz, şuursuz Deli Anne’dir.

Ne kutsal anneliğimin süresi bellidir, ne başlangıcı ve ne de bitişi. Herşey güllük gülistanlık iken, en absürd şeye mütebessim bir şekilde karşılık veriyorken, çok olağan bir harekete, misalen -anne susadım- cümlesine, -sizin de istekleriniz bitmiyor!- gibi yerli yersiz karşılık verebilir, yahut -anne kakam geldi- cümlesine birden delirebilirim. Hasılı bir melek edasında iken, yoz anneliğin olmaz olası sınırlarına en beklenmedik zamanda geçiş yapabilir, evin tüm pozitif havasını yerle bir edebilirim.

O noktadan sonra artık ben, evin içine düşen bin atom bombasından beterimdir. Yaptığım tahribatları ölçmek dahi mümkün değildir. Çocuklar korkuyla ortalıktan kaçışır. Ben onların masumluğunu kendime sık sık hatırlatırım. Onlara kızmanın haksızlığı ile cebelleşirken etrafımda kızacak nesne, kişi ne varsa ararım. Oradan da iş çıkmayınca bir de kocaya sararım. Olmadı temizliğe girişmiş gibi yaparak, ne var ne yok, vura kıra, sözümona iş yaparım. Bu sırada ağlamaya da çalışırım; kendime acımak için türlü senaryolar kurmaya uğraşırım, ancak çabam beyhudedir zira yalandan senaryolara karnım toktur benim.

Derken bir nedenle Yoz Annelikten de çıkarım. Bu neden de, çocuklardan yana olur genelde. Misalen, birinden birinin yüzü ile karşılaşırım ve o masumiyet karşısında, pişmanlık içinde ikisine de sarılır, öper, koklarım. Misalen, annelerinin gazabından çekinerek, odalarına çekilmiş ve kendi aralarında oyuna dalmışlarsa içim dağlanır, gider ikisine de sarılır, gene öper, koklarım. Bir de bin türlü özür, sevgi sözcüğü sıralarım.

Hasılı; Kutsal ile Yoz arasında, fizik kurallarının aksi yönünde, başıboş bir sarkaç gibi salınırım. Bazen sarkacın tokmağı sertçe Kutsal uca, bazen de Yoz uca vurur. Kötü olan; bende, sarkaçtaki düzenin olmayışıdır. Yani ne periyodik bir hareket mevcuttur bende, ne de frekansım uygundur. Bir de, bazen iki ucun kisinin birleştiği yerde kalırım. Biraz ruhsuz olsa da oradan da memnunum. Yeter ki hep yoz kalmayayım.

Bunlar da ilginizi çekebilir: