Blogcu Anne İtirafı

2 Ağustos. Kerim 4 aylık daha. Evdeki yat-kalk-emzir-uyut-alt değiştir vs. döngüsünden ve sıkıldığım ev işleri rutininden iyice bezdiğim, kendimi yetersiz, özgüvensiz ve alabildiğine verimsiz hissettiğim, çoğunlukla yalnız geçirdiğim bir dönem. Uzun uzadıya süren emzirme seansları sırasında boş oturamama saplantıma iyi gelecek bir eyleme ihtiyacım var tam da. Geçip bilgisayarın başına, gezindim etraflıca, derken -gel sen de katıl bu dünyaya- diyen sesin peşine takılıp katıldım blog dünyasına.

Başlarda kendi kendime konuşuyor olmak garip geldi epeyce, madem kendime konuşuyordum neden 4 tarafı açık bir yere yazıyordum. Derken ilk konuğum; Mekila belirdi listemde gezegeniyle. Demek görünüyorum dedim. Ve yalnız değilim.

Ardından Öznur ve Nihan ses verince sesime anladım ki sadece görünmüyor, duyuluyordum da. Ardından da güzel  gözlü Tibet'imin güzel sözlü Sibel'i ve elma yarım, bilge yanım KarmaşığımSarmaşığım can oldu bu yerde. Onun için bu insanların yeri ayrıdır bende. Derken giderek alışveriş başladı, canlar arttı hepten bağımlı oldum bu aleme. Geçirmek isterim herkesin adını lakin çoktur çok şükür dostum, yazmaya yetmez gücüm.

Ancak bu işin de suyunu çıkarma korkum var gene. Çoğu işimde öyle bir enerji harcıyorum ki o ilk heyecanla, uzun süre yetmesi gereken yakıtı çarçabuk tüketiyorum vesselam. Dilerim burda da aynı sona ulaşmam.

Gelelim blog yazmanın benden götürdüklerine ve bana getirdiklerine;

* İlkin blog yazmak tembellikle yürütülecek iş değil. Misal ben blog yazmaya başlayalı 5 ay oluyor, bu sürede uyku sürem çok kısaldı. Yıllardır hayalini kurduğum 5 saat uyku yeterliliğine kavuştum.

*Blog yazarken ve diğer blogları kurcalarken sözümona çocuklarımız için başlattığımız eylem bir yerden sonra çocukları ihmale dönüşüyor. Bende böyle nitekim. Yani hem boyuna veryansın ediyorum çocuklara ilgisizliğimden, hem dem vuruyorum Selim'e vakit ayıramadığımdan, hem de tam bunları dile getirdiğim sırada daha çocukları uzaklaştırıyorum yanımdan. Zira çocuklar etraftan çekilse de işime bakayım, istiyorum. Oyun ve ilgi isteyen Selim'e adres olarak oyuncaklarını gösteriyorum örneğin. Kendi kendine oyalanma araç ve gereçlerini sunuyorum.

*Evet, daha ihmalkar bir anne olduğum doğru. Ancak şu da var ki; kendime zaman ayırınca,  burayı kendime ait bir sığınak yapınca daha ılımlı, daha az deliren, daha kendimle barışık bir anne oldum. Ve haliyle ben ılımlı olunca, çocuklara davranışlarıma da fazlasıyla yansıyor bu. 

*Anne olunca plan yapmak boşuna. Ama gene de yazmak için planlar yapmaktan alıkoyamıyorum kendimi. Misal: akşam bir önce uyusunlar da ben de kaynaşayım istiyorum buralarda. Ola ki yatmamışlarsa, sekteye uğramışsa planlar, asabiyetim varıyor had safhaya.

*Blog yazınca ihmal ettiklerimin başında ev işleri geliyor. Yıllardır içten içe hayalini kurduğum pisliğe ve düzensizliğe kavuştum. Bir zamanlar yastıkları ve örtülerini bozmamak için koltuklara oturmaktan imtina ederken şimdi ev sersefilken aldırmıyorum. Bu halin tadına varmak istiyorum üstüne üstlük. Yerde toz kütlesi uçuşuyor ve ben onunla yaşarken mutlu oluyorum. Öyle çok çekmişim ki titizlik takıntımdan şimdi tam tersi bu hal hoşuma gidiyor. Sanki terbiye ediyormuşum gibi hatta iyileştiriyormuşum gibi geliyor bu sapkınlığımı ve hastalığımı. Üstelik o tetrip ve düzen bozulmasın diye askere dönüştürdüğüm çocuklar şimdi çok rahat... Diledikleri gibi deviriyorlar yastıkları ve ortalığı. Belki de daha mutlular.

*1,5 yıl kadar önce aldığımız ama beyaz olduğu için canımdan bezdiğim koltukları ve mobilyaları değiştiresim var lakin keyfine bunu yapmaya içim elvermez. İçim elvermez elvermesine de zihnim anlamaz bu halden.  Devamlı bu konuya takılıdır.  Ne rahat ederim ne de memnun olurum evimden. Beri yandan bilirim ki koltuklar değişse, dolaba takarım, dolap değişse duvara takarım, her şey değişse yeni şeyler almaya takılırım. -Temizlik, titizlik ve ev dekorasyonu ile bozmaktan, eşyaya, mala sahip olma arzusuyla kıvranmaktan sonra da o değerli eşyayı korumaya tüm enerjimi akıtmaktan, onlara bir zeval gelecek korkusuyla huzurumuzu kaçırmaktan, olur da bir şey olmuşsa derbeder olmaktan- korksam da evde oturan ve boşluktan sapıtan her kadın gibi bu yola girmekten alıkoyamıyorum kendimi Ve kurtulmak istiyorum bu pis duygudan. Blog burda da imdadıma yetişiyor. Ve ilgimi eşyadan kendine, kendime çekiyor. Şimdi ne dökülen duvar sıvasından, ne görünen kablolardan, ne yarım yamalak mutfak ve banyodan vs. daha bir çok rahatsız edici ayrıntıdan deliye dönmüyorum, kusursuzluk takıntımdan uzaklaşıyorum.  Üstelik bir de 2 yılda bir gitme fikri çıkartıp kendime iyice soğutuyorum kendimi yerleşik ev olgusundan ve eve tapınmaktan.

*En önemlisi; YALNIZ DEĞİLSİN! dedi bana burası. Tek deliren annenin ben olmadığımı ve tek delirten çocuğun bende olmadığını, vicdan azaplarıyla boğuşmanın anneliğin fıtratında olduğunu farkettirdi bana blog dünyası ve annelik görevini yerine getirmede yetinmenin mümkün olmadığını.

Bu vesileyle uzun zamandır ihmal ettiğim ama içime de dert olan ilk konuğum Mekila'dan gelen bu ödüle teşekkür ederim. Mim-i cevaplamayı çok istiyorum ama sırada bekleyen en az 5 mim var, dağ gibi sırtımda.. Öyle beklerken baskıdan yazamyorum da. yazacağım inşallah..


Ben de bu ödülü başta Öznur, Nihan, Sibel, Karmaşık ve diğer tüm ahbaplarıma aktarıyorum.