Mucizeler Vardır, Sırrı da Aşikardır!

İstanbul’daydım. Binaların arasına sıkışmış arka, bakımsız  bahçelere bakan küçük, küçücük bir evim vardı; karanlık ve penceresiz odası olan. Aslında ferahlığa, açıklığa, ışığa vurgun bünyemin tam aksi durumdaydım ama mutsuz sayılmazdım. Aksine çoğunlukla ışıklar, ışıklandırmalar, ön tarafa vuran güneş ışığı vesilesiyle içimden gelerek coşardım. Ama bazen, evin küçüklüğü, neredeyse yurt dışında yaşayan eşimin yokluğu, iki erkek çocukla dört duvar arasına sıkışmışlık; ki biri bebek, uykusuz geceler var alabildiğine, biri de çoğunlukla evde fazlaca sıkılmış bir çocuk; uygun okul bulamıyoruz gene, yanısıra çocukların geçirdiği ağır hastalıklar ve yalnızlık sebebiyle epeyce bunalırdım.

Üstelik bu evden önce Petersburg’da önü apaçık, yüksekçe ve çok ferah bir dairede, ondan önce Moskova’da nehire karşı açık bir yerde, onlardan önce de İstanbul’da aynı evin üst katında; denize nazır, kocaman teraslı bir evde yaşamıştım.

Evde uzun süre kapalı kaldığım günlerden birinde AnneCafe; Hilal’im bana Evgeny Grinko’yu haber verdi. Blogun en altında, tüm zamanların şarkısı olarak da eklediğim Vals’i dinledim, izledim. O klibi izlerken; o eşsiz müzik, yalın görüntü ve gündoğumu vesaire ile kanatlandım adeta. Fiilen değil ama kalben o kadar çok, o kadar çok istedim ki öyle bir anın içinde olmayı ve oradaki gibi bir zamanı yaşamayı. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyordu her defasında izlerken o klibi. Tek bildiğim; istemeden çok istediğim birşeydi o klibinki gibi bir anın içinde olmak. Çünkü iliklerime dek hissediyordum o anın içindeki birşeyleri, eşsizliği, sihri…

İşte Mucize vardır diyorum, çünkü; dört duvar arasında o sıkıntı içinde debelenirken, değil ki o kliptekilerin başıma gelmesini akledip de düşüneyim, kendi halimin iyileşmesini istemeyi bile düşünememişken benim için birşeyler hazırlamış meğerse güzel Rabbim. O şarkıyı her dinlediğimde içimden sarsıla sarsıla iç geçirdiğim o klibin içine düşürülecekmişim demek ki. Geçen sene benzerini yaşattı bana mucizelerin Güzeller Güzeli Sahibi, şimdi de neredeyse aynısını. Üstelik evden rahatça çıkıp gidemeyen benim için olabilecek en uygun, en güzel şekilde. Evimin içine koydu o manzarayı ve anı. Tam bir mucize işte bu!

Bu mucizenin ve daha pek çoklarının sırrı ise elbette bende değil, hele ki maharet asla benim değil! Sır şükürde.  Bire bin veren şükürde. Yoksa düşe kalka, sapa yalpalaya ettiğim şükürler öyle cılız, öyle yetersiz ki bu hediye ve bu leziz ikram için. -Aman şikayetlenme, sen gene şükre odaklan- deyip de sık sık saptığım halde belki minik bir gayrete verilen ikram. Belki de sadece halis niyet için sunulan. Ne diyeyim illa şükür, gene şükür, hep şükür, çok şükür!

Şükür öyle birşey ki; hem size verilen nimetin niteliğini ve niceliğini misliyle arttırıyor, hem de bir yandan iç gelişimi ve yaşam olgunluğu kazanmanızı sağlıyor.

Ne yazık ki şikayet de tam tersi şeylere sebep oluyor.

Siz şükre salt niyetlenseniz bile, o andan itibaren hem nimeti arttırıyor Şükrün Sahibi, hem de şükrünüzü arttırıyor. Şükrünüz arttıkça ve devam ettikçe de çiğliğiniz an be an azalıyor. Bire bin verme mi demeli buna, bir taşla bin kuş vurma mı bilmem!

Şükür mucizelerin sırrı, şükür mucizelerin kilit noktası, anahtarı!

Sevdiğim kelimeler var; çayır, yeşil tepeler, gündoğumu, günışığı, günbatımı vesaire.. işte hepsi birleşti ve karşıma getirildi. Ben nasıl şükretmeyeyim şimdi? Ne diyeyim illa şükür, gene şükür, hep şükür, çok şükür!

Güneş henüz yeşil tepelerin ardında, ortalıkta ne varsa silüet halinde görülebiliyor ancak. Misalen, tepenin eteklerindeki çiftlik zar zor seçiliyor.

Güneş yükseliyor ve o yükseldikçe gökyüzü de, yeryüzü de değişiyor. Az önce seçilemeyen ne varsa üzerine düşen bu taze ve tatlı ışıkla efsunlu bir hal alıyor, parıldıyor.

Tepenin önünde kalan yerler hala karanlık, ama ağaçların tepesi aldıkları ışıkla renk cümbüşü halinde ortaya çıkıyor ve parıldıyorlar.

Güneşli tepenin hemen karşısında evler var, ilk onlar bu taze ve tatlı ışıktan nasiplerini alıyorlar…

Ve o evlerin sağındaki bu evler, ağaçlar…

Sonbahar coşkusu var, renkler harika!

Penceremin önü ufka dek çayır. Sağ tarafta ise bu ağaç var, koca çayırda bir o, bir de az ötesinde daha küçük ve onlardan da biraz ötede çalılık seviyesinde bir başka minik ağaç… Mutlular  üzerlerine düşen ilk altın ışıklarla..

işte kardeş ağaçlar…

Bir de yeni Altın Pencereli Ev’im var, parıldıyor gene pencereleri ilk güneş ışığıyla… İçimde Altın Pencereli Eve dair türlü hikayeler var…

(Koca çayırlıkta, tam da benim karşıma bu evin kondurulması da bir başka mucize)

Altın Pencereli Ev’e göre bir diğer Altın Pencereli Ev olan benim evimde ise günün ilk taze ışıkları var.

Bu evde ışıklı güne ilk kahveyle başlayan bir anne var. Evin içindeyse hareketli sabahlar var, bazen sakince oyun oynayan, bazen kalkar kalkmaz didişen çocuklar var. İşte böylesi günlerde ne yaptığını bilmez halde bir eve, bir güne koşturan bir anne var. Bu annenin kendine ayırdığı bir de şükür köşesi var. Gündoğumları ve günbatımları yakaladığı.

Dağın etekleri hala ışıksız, çayırlar ise forforlu bir yeşile kavuşuyor…

Güneş daha da yükseliyor ve o yükseldike ışık alan, aldıkları ışıkla berrakça ortaya çıkan yerler artıyor.

Işığı kuvvetleniyor güneşin ve pencereme vuran ışık da güç kazanıyor.

Giderek dağın eteklerine de sokuluyor güneş ışıkları… Gölgede kalan çiftlik görünüyor ve önünde altın çayırlıkları…

Tepeler aydınlanıp yeryüzü ortaya çıkınca, az önceki çiftliğin otlanmaya çıkan koyunları da çıkıyor ortaya. Yeşil tepelerin üstü koyun benekli oluyor gene. İşte klasik İskoçya!

Hemen ilerdeki çitlerin üstünde bazen buzlar var.

Bazense aynı çitlerin üzerine kurulan ve günün ilk ışıklarıyla keyfince ısınan bir kedi var; Sınırları altın ışıkla çizilmiş gibi parıldayan…

Aldıkları ışıkla başdöndürücü bir hal alan minik ağaçlar, mutlu çalılıklar (Bob Ross’a selam:))

Ve tüm bunların devamı var. Bir de ön manzaram var… ve bu aydınlık günlerin günbatımları var ancak o mucizeler de bir sonraki yazıya kalacaklar.