Kış Projeleri 1: Vintage – Retro Yamalı Hatırat Tablo

Burada kırtasiye malzemeleri leb-i derya. Öyle estetik, öyle güzeller ki kendimi almaktan alıkoyamıyorum. Hele ki Vintage diyarı olan bu ülkede bana eskiyi, ailemi, ablamı, çocukluğumun en tatlı anılarını hatırlatan sayısız şey var. Ben ki ömrümü böylesi ıvır zıvırı sevmek ve elindeki avucundaki iki üç kuruşu bile onlara vermekle geçirmişim, şimdi fırsatını bulunca tutamıyorum haliyle kendimi. Yalnız her ıvır zıvır alışta bir sıkıntı kaplıyor içimi. Hem onları orada bırakamıyorum, ama hem de hani şu -eşyadan azade olmak- meselesi; onlar amaçsızca alınıp biriktikçe sırtımda yük gibi taşıdığımı hissediyor, ağırlaşıyor ve kendi kendime söyleniyorum: gene birikinti dolduruyorsun evi, paranı çöpe atıyorsun, bir heves alıyor ama hiçbirşey yapmıyorsun, diye. Onlar böyle sebepsizce biriktikçe, en sevdiğim şey olsalar bile ağırlıkları devamlı sırtımda oluyor sanki, her ne yapsam  onların varlıklarını unutamıyorum ve unutmadıkça da sıkılıyorum. Sanki ya hemen birşeye dönüşmeleri gerekli, ya da derhal elden çıkarılmalıymış gibi..

Ama, meğerse bir vakti varmış onlarla hasbihalimin. Sırayla kullanır oldum aldıklarımın neredeyse tümünü. Mesela kendime tablolar yaptım, hep diyorum ya kolaj delisi bünyeme ilaç gibi geliyor bunlar diye. Hele bir de vaktim olsa, bir de başka projelere telaşlanıp atılmasam daha iyi iş çıkarırdım ama neyleyim;

Serde delilik, zihinde sayısız dandik proje,  içimde acelecilik ve eteğimde iki de çocuk var:)

Burada el yapımı kartlar, anı defterleri, hediyeleşme çok olduğu için hediye pakedi kaplama (ki sanata dönüşmüş bu iş) çok olduğundan malzemeler çok güzel, çok geniş, çok içaçıcı. Ben de kendimi zorlamadan, ki benim sevmem için bu şart nerdeyse, kendiliğimden bulduğum bu yöntemi uyguladım keyifle.

Eve üç-beş pounda aldığım birkaç tane kanvas tablo vardı. Bir süre kullandım ama çok da çabuk sıkıldım. Sonra birgün çeşitli desenli ve renkli kağıtlarımı, Vanity Fair’in, Penguin Books’ın kartlarını, çocuklarımın kullanılamaz durumda olan ama atmaya da kıyamadığım, bana bir dönemle özdeşleşmiş hallerini anımsatan birkaç parça giysilerini (ki bunlarla ilgili iki-üç projem daha var ama onlara dikiş makinası ve plansızlık lazım, planlı iş yapamadığımdan:)) ve yapıştırıcı aldım.

Sonra kağıtları kenarlardan başlayarak, dilediğim boyutta kesip yapıştırdım. Bir düzen gözetmedim, ki ben öyle asker gibi dizilimlerden hoşlanmıyorum. Araya istediğim yere kartları yapıştırdım. Arada bir harita parçaları kullandım; evet onlarsız yapamıyorum. Ve en özel yere de, hem saklı hem aşikar olacak şekilde çocuklarımın giysilerinden birer parça yapıştırdım. Biri Kerim’in 3 yaşını, Lenzie’deki evi, Kış güneşini anımsatan pazen pijaması, biri de Selim’in 6 yaşını, beraber American Indian müzesinden aldığımız güzel bir günden kalma tişörtü. Benim gibi sevdiği şeyleri gözünün önünde tutmayı seven biri için ideal oldu bu tablolar.. Bakın;

Çok sevdim. Sonra hoşuma giden herşey gibi, suyunu çıkarma yoluna gittim. Sevmediğim iki tabloyu daha ekledim, ama bir tane daha yaparsam kusabilirim.