Çocuklarla Kış Projeleri 2: Yoyo Macerası

Büyük ablam çok maharetliydi. Gerçi bizim evde herkesin elinden neredeyse her iş gelirdi. Öyle kadın erkek ayrımı şeklinde bile değildi, misalen küçük abim, şekerpare yapar, örgü örerdi. Bayramlarda yaptığımız Diyarbakır Çöreğinin hamurunu yoğurmak çok zor olduğundan o bu işe de gönüllü olarak girişirdi. Biz kızlar ise, marangozluk, boyama, ağır taşıma dahil her işi de üstlenirdik. Evde badana annemden sorulurdu mesela…

http://deli-anne.com/?p=21229

Ama herşeye rağmen evin en maharetlisi ve yeteneklisi büyük ablamdı. Dikiş, nakış, örgü, tığ, kanaviçe, etamin, daha adını bilmediğim binbir türlü işleme, boncuklar, ipek süslemeler yapardı, muazzam bir terzi ve dahası müthiş bir ressamdı. Her tür malzemeyle hiç eğitimini almadığı bu sanatta harika eserler ortaya çıkarırdı. Üstelik onun arkadaşları sadece çeyiz düzerken ve o evden de, dışardan da yadırganıyorken…

Ablam en büyük, ben en küçük olunca O ve ona dair pek çok şey çocukluğumun en özel anıları olarak saklı duruyor hafızamda. Ancak büyük kısmı arka bellekte duruyor besbelli ki gördükçe a, evet bu da vardı, diyor, hem bu kıymetli şeyleri bulduğum için seviniyor, ama hem de hüzünleniyorum… İşte böylesi  birşeye rast getirildim geçenlerde; Sesiber vesilesiyle: YOYO!

Adını bilmiyormuşum, tek bildiğim ablamın bir dönem bunlardan yaptığı ve yaptıklarının da yıllarca evimizde durduğu. Renk renk, desen desen kumaşlarla yapardı bunlardan, ah ne tatlıydı.

Eskiye dair şeyleri seviyorum, bu yüzden İngiltere’de olmayı da seviyorum. Çünkü Vintage olan hemen herşey ablamda ve bizde vardı. Burası geri plana atılan nice anımın ön hafızama alındığı yer oluyor ve ben sıklıkla yaşıyorum  geçmiş, şimdi atlayışlarını.

Gelgelelim Yoyo’ya… Daire şeklindeki çeşitli kumaşların kenarlarına ip geçirip sıkmakla elde ediliyor. Çok kolay ve kesinlikle çok, çok keyifli. Motif türü şeyleri çok seviyorum ama örmek, ya da tığla yapmak, yahut dikişle çok uzun sürüyor ve benim gibi tezcanlı biri için uygun olmuyor. Oysa bu yoyolar hemencecik birikiyor da birikiyor.

Aslında ben tıpkı ablamın yaptığı gibi minik çiçekli, pötikareli, puantiyeli vesaire çok çeşitli ve desenli kumaşlarla yapmak istedim ama o henüz mümkün olmadı. Ben de elimde olan ve bir heves alıp kenara koyduğum keçelerle yaptım, biraz sert ama neticede kalıp gibi de oldular. O gün çocuklar da yanıma oturup epeyce şey dikti. Şöyle ki;

Kerim’in eline bir türlü iğne vermeye cesaret edemiyordum, ama öyle ustalıkla kullandı ki şaştım kaldım. Demek dayılarına çekmiş bizimkiler:)

Selim bir çantaya başladı, Kerim sözde yoyo yaptı. Bu esnada türlü pozisyonlar aldı.

Sonra ben tatmin oldum. Zaten özlemini çektiğim şeyleri adeta salyalarım akarak, nabzı hızlı hızlı atarken bir acele, bir telaş yapıyorum sonra neredeyse bitmeden öbür özlemini çektiğim şeye geçiyorum. Her neyse birkaç yoyo beni kesti ve sonra alıp hepsini ipe geçirmek aklıma geldi. Süs gibi oldu ama bence pek iyi oldu,  bakın;

 
Aslında hayalim bir yastık yapıp koltuğumun en baş köşesine koymaktı, ya da koltuk örtüsü ama bunlar için çok uğraş vermem lazım, astar dikmem lazım, en önemlisi türlü kumaşlar almam lazım, benimse acelem var başka projelere geçmem lazım:)