Sabah tüm görkemiyle seremonisi
gerçekleştirirken, üstelik gündoğumunu da yeniden penceremden
görebiliyorken ben de ev içinde oradan oraya savruluyordum. Heyecanlı,
şevkli, neşeli ve yaşama sevinçli bir sabahtı. Işık, heyecanım zaten
benim. İyi de yapmışım zira saat 09.30 civarı gökyüzü gıpgri bulutlarla
kapandı ve güneş bir daha ancak ikindi de azıcık görünür oldu. Sözün
kısası o güzel sabah bana kar kaldı:)
Güneş doğmakta iken gökyüzünü yaran uçakların oluşturduğu buz şeritleri ile bulutların oluşturduğu desen çok cezbediyor beni.
Odamı
dolduran taptatlı, sımsıcacık taze güneş ışığı, bu eşsiz renk ve
Selim’imin helikopterinin duvara düşen gölgesi, hayatımın resmi gibi…
Komşu evin penceresine vuran taze ama
doygun güneş ışığı, bizim pencereden ineri giriyor ve koridoradan bizim
eve ulaşıyor, aşağıdaki gibi:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder