7 Eylül 2012 Cuma

80′lerde Çocukluğum ve Anayurdum



“İnsanın anayurdu çocukluğudur!”
Jorge Amado’nun bu cümlesi duyduğumdan beri, eşlik ettiği binbir türlü cümleyle ve canlandırdığı binbir türlü hayalle birlikte dönenip duruyor zihnimde. Öyle hakikatli, öyle içtenlikli ve öyle yaşanmışlıkla çıkmış ki ağızdan besbelli duyuduğu andan beri çarpıyor işiteni. Tıpkı bana olduğu gibi. 
Mutlu bir çocukluk geçirmediğimi büyük bir kesinlikle söylememe rağmen özlüyorum çocukluğumu ben. Özellikle kendimi yurtsuz addettiğim şu günlerde tam yerine oturuyor bu cümle. Ruhen de, cismen de yaşlandığımdan mıdır nedir, yoksa son dönemlerde daha değişik tanımlamalar içinde olduğumdan mıdır bilmiyorum ama bu cümleyi iliklerime dek hissediyorum içimde.
Özlüyorum; çocukluğumu ve çocukluğuma teğet dahi olsa geçen ne varsa özlüyorum… Elbette çocukluğumun geçtiği 80′leri özlüyorum en çok!
Buyrun eşsiz 80′ler kareleri. Dünkü sıkıntıdan sonra bunları derlemek bile bana öyle iyi geldi ki. Sanki anayurduma gittim, orada bildiklerimle hallendim, hem huzur ve hem de hüzün hissettim ve nihayetinde daha iyiceleşip geldim.
.
(Ve işte bir önceki yazıya koyduğum bu fotoğraftan çıktım yola, uzun zamandır bir kenarda duran 80′ler fotoğrafları dün gece gerçekten terapi gibi oldu bana. Başka bir tür terapi daha farkettim, gene böyle maddi, inşallah onu da bir başka zaman derleyeyim, zira sıkı analiz yapmam, hatırlamam lazım)

Hiç yorum yok: