Didik Diyalog - Konuş Deli Anne!

Hey gidi Kezban hey! Kaç kez dedim sana gel dinle beni, terketme dediğim sözleri.  Gel gör ki, dinlemediğin gibi beni, fütursuz bir huy edindin, yeni. Başladın ahkam kesmeye, aklın fazla gelmiş gibi. Ah Kezban Ah! Akıllanmadın gitti. Derdin -ahkam kesmekten haya ederim ben!- Şimdi n'oldu da birden büyüklendin? Üstelik  ben o sözünde bile bir küstahlık sezdim. Bir de arsızca yanıma geldin gene, ne edeyim ki?

Dedin; şükretmek gerek. Lakin rezili rüsvay ettin kendini. Habire şikayetlendin. Selim'in kakası, Kerim'in çişi diye isyan ettin. Lakin öyle bir boğuşmanın içine girdin ki kalmadı şikayetlenecek halin. Önce İlter hastalandı, tam da yurt dışına yolculuğa çıkmaktaydı. Gitti yâr, hastalığı kaldı yadigar. İlter'in gittiği sabahta, Selim uyandı ağrı, yüksek ateş ve kusmayla. İki gün sürdü bu emareler. Dedin ki ilk gün: "Keşke karmaşa ve kaos da olsa kıymetini bilseydim o berbat günün, yeter ki sağlıklı olsaydı oğlum bugün!" Beri yandan korktun ya Kerim de hastalanırsa ve en kötüsü ya ben de düşersem dedin, neyse ki bu kez haline şükretmeyi ve iyi düşünmeyi aklına getirebildin. Silkinmen için beterin beteri var, deyimini tescil etmen gerekliydi demek ki!

Dedin; olumlu düşünmek gerek, olumlu düşünmeyeni terketmek, olumsuz ortamlardan kaçmak gerek. Lakin giderek kendine kaostan bir çember edindin, gide gide, şikayetlendikçe katmerlendi olumsuzluğun, çemberin daraldı ve kapıları sımsıkı kapandı. Sen hala uyanmadın, ya da kısmen uyansan da silkelenemedin ve çemberin merkezi  girdaba döndü, içinde debelendiğin. Nitekim bu kez olumsuz düşünen de sendin, olumsuz ortam da evindi senin. Kendinden kaçmak ne mümkün, hele ki bir anne olunca kaçmak mümkün mü? Ve öyle bir şamar yedin ki Kezban günlerdir kendine gelemedin. Şimdi Kerim de yakalandı hastalığa, dua et de sen düşmeyesin!  Nitekim İlter hala dışarda.

Geçen gün, baktım bir yazına -bebeğinizi emzirin- diye buyur etmişsin. Ahkamın alasını kesmişsin.  Ben Selim'i 22 ay emzirdim, Kerim'i de emzirmek isterim demişsin. Sen demez miydin ki kimin ne yaşadığını kim bilebilir, biz kimiz ki ahkam keselim? Bugün bir yanlışı kınıyorsak yarın o kınadığımız yanlışlığı yapmayacağımızdan nasıl emin olabiliriz? Beşer şaşar değil midir? Hani hep bir misal vardır içinden geçirdiğin -Kalbini yarıp baktın mı?*- derdin. Bunu kendine rehber edinmiştin. Kimseye bu sebeple önyargılı davranmamalı, bilmeden hüküm  vermemeli, kimseyi kınamamalı demiştin.  Şimdi ödün patlıyor, lakin Kerim gündüz hiç meme almıyor! Hatta gece bile şevkli durmuyor. Her an memeyi bırakmaya yüz tutmuş, üstelik hasta ağlaşıyor. 

Ah Kezban Ah!

Kezban: Dur hele Deli! Benim de söyleceklerim var. Lakin bekle beni, yarın geleceğim geri.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Asr-ı Saadet Dönemi. Savaşan iki grup. Biri Peygamber Efendimizin gönderdiği askerler, diğeri müşrikler. Müşrikler mağlup oluyor. Askerlerden biri müşriğin birine mızrağı indirecekken müşrik -La ilaheİllallah- diyor. Asker aldırmıyor ve mızrağı indirip, öldürüyor müşriği. Döndüklerinde öldüren asker, müşriğin bunu ölüm korkusundan söylemiş olduğunu aslında müslüman olmadığını söylüyor. Peygamber Efendimiz de askere dönüyor ve - Kalbini yarıp baktın mı?-diyor.