Bulutlar tepeme doğru ilerledikçe başta çiseleme halindeki yağmur giderek şiddetini arttırıyor. Aslında tek başımayken en kuvvetli yağmur dahi beni yormuyor ve ne ki korkutuyor. Zira ömrü boyunca şemsiye kullanmamış, yağmurdan kaçmamış biriyimdir, hele dönüşüm eveyse yahut evin yakınındaysam hiç sakınmam yağmurdan. Küçüklüğümden beri -rahmet yağarken dostlar, ben ıslanmışım çok mu- diyen Barış abiyi anımsarım her defasında, öyle ki olur da kaçmışsam rahmetten utanırım kendimden. Her bir yağmur tanesini taşıyan bir melek olduğu ve yağmur yağarken milyonlarca meleğin yeryüzünü doldurduğu düşüncesi ve o an- bana göre efsunlu bir şeydir. Ama çocuklarla durum başka.
Birkaç kez tam da yokuş yukarı olan ve çayırlara açılan yerde kuvvetli rüzgar ve sağanak altında kalmıştık çocuklarla. Selim kendini kurtarıyor artık, genelde okula scooterla gittiği için eve uçuyor adeta scooterla. Ancak Kerim idare edemiyor. Başlarda o da abisi gibi haldır haldır eve koşturuyor, scooterı tam gaz sürüyor ama birkaç hamleden sonra gücü tükeniyor ve olduğu yerde kalakalıyor. Üstelik bu sağanaklar sıklıkla sert yağan doluya çeviriyor, şiddetli rüzgar dolunun kuvvetini daha da arttırıyor ve işte o andan sonra surata inen kuvvetli tokat misali dövüldüğümüz dolularla olduğu yerde kalakalan Kerim zırıl zırıl ağlamaya başlıyor. İşte bu hali anımsadıkça endişem artıyor, endişeyi bertaraf etmek ve okuldan çıktığımızda yağmurun dinmesini dilemek için, dilimde mırıl mırıl dualarla ilerliyorum. Genelde buralarda çok uzun sürmez ya yağmur, hatta yeniden güneş bile açar, öyle olur diye umut ediyorum.
Olmuyor. Kerim’i alıp çıktığımda daha da kuvvetli yağıyor yağmur. Biraz pervazların altında bekliyorum, insanlar arabalarına koşturuyor, bense sözümona çaktırmadığım endişemle etrafa bakınıyorum. Beklersem geçecek gibi değil, zira gökyüzü tümden kapalı ve açılacağına dair hiçbir alamet yok. Bismillah, deyip yola koyuluyorum. Kerim de dua ediyor. Bu tip durumlarda genellikle halimize acıyan Allah eve gidene dek bize müsaade ediyor, ancak o gün yağmur dinmiyor. Bu kez yardım gelmeyince(!) herhalde bir eksiklik yaptım, diyorum.
Daha okulun çıkış kapısına varmadan sağanaktan yılıyoruz, Kerim yola devam edemiyor. O kısacık mesafe gözümde büyüyor da büyüyor, içimde yoğun endişe, zihnimde ne yapmalı düşünceleri, dilimde sayısını arttırdığım dualarla olduğum yerde kalıyorum. Ve işte tam o an; yanımda bir kadın beliriyor. Ufak tefek, narin bir kadın. Yağmurdan ıslanmış saçları ve pırıl pırıl parlayan mavi gözlerini görüyorum. O şiddetli yağmur altında bana birşeyler anlatmaya çalışıyor. Başta çözemiyorum ama neden sonra; yakında oturuyorsunuz sanırım, arabayla bırakayım, dediğini anlıyorum. Bir İskoç olsa kesinlik içinde, net biçimde yardımı kabul eder ya, ben mahçup Türk, eveleyip geveliyorum. Sağanak altında, kadını da perişan ediyorum gereksiz kırılganlıkla. Neyse ki kadıncağız ısrar ediyor ve ben bu kez ısrardan utanıp arabasına biniyorum. Okuldan aldığı kızı ve minik bebeği de arabada. Çok kez teşekkür ediyorum.
O güzel kadın bizi bahçenin içine girip, dış kapının önünde inecek şekilde eve bırakıyor. Arkasından sadece şunu söylüyorum; Sen bize zor durumda yetiştin ya, Allah da zor zamanında yetişsin sana. Yetişecek de inanıyorum. Zira Kerim bile ona dua ediyor.
Bir kelebeğin kanat çırpışı bile boşuna değilken yaşadığımız hiçbirşey boşuna değil biliyorum. Son yıllarda yaşadığım pek çok hadiseye bu manayla bakıyorum. Ayağıma takılan bir taş da, yüzüme vuran rüzgar da boşuna değil. Herşey, birşey ve muhtemelen perde gerisinde pek çok şey anlatıyorken bu yaşadığım elbette boşuna değil. İster istemez yaşadığımı irdeliyorum:
İnsan ne de şuursuz. Dua ediyorum; yağmurun kesilmesini diliyorum. Yağmur kesilmeyince bitti sanıyorum, boşa gitmiş sanıyorum mırıldandıklarımı. Oysa dünyaya saldığım o mırıldanma, o nefes de boşuna değil. Sadece benim kısır algımın dışında birşey bekliyor beni ama geniş pencereden görmediğim için gene kısır düşünüyor; o yağmurla eve gidemeyeceğim endişesi taşıyorum.
Oysa, dua ettim ve bunun bir cevabı var. Hani üç tür kabulden bahsedilir; ya tam istediğimizi, ya istediğimizden daha iyisini, ya da istediğimiz bizim için iyi olmayacağından başka iyi birşey alırız cevaben. Bana tam istediğim değil, çok daha iyisi verildi. Neden mi; görünmez iplerle bağlı olduğumuz dünya, eşya, insan, ruh ilişkisi nazarıyla asgari düzeyde bile bakınca değişiyor işin rengi, artıyor olayların derinliği.
Bir kelebeğin kanat çırpışı bile bir başka yerde tepki doğuruyorsa, bir hareketin de değdiği, dokunduğu kısaca tepkiye neden olduğu birşey, bir kişi, bir hayat, bir akış var. Ben küçük ve basit düşündüm; yağmurun dinmesini diledim. Ama Allah elbette öyle güzel kurguladı ki; hem bana yardım geldi, hem o kadına iyilik yapmayı nasip etti, hem benim insana, İskoçlara muhabbetimi pekiştirdi, hem o kadın yaptığından dolayı iyiliğin huzuruna kavuştu ve hem de yürekten gelen dualar aldı. Bir çocuğun, bir masumum bile duasına katıldı. Belki o sırada o kadının bir masumun duasına ihtiyacı vardı, kim bilir. Bunlar gene küçük aklımda aklettiklerim, kimbilir perde arkasında daha ne bağlantılar, ne etkiler, ne tepkiler, ne ilişkiler var.
Görünmez iplerle bağlı olduğumuz diğer tüm insanlar, bitkiler, hayvanlar ve hatta eşya, hayatın o muhteşem örgüsü, hayatına değdiklerimiz ve değiştirdiklerimiz, yanıbaşımızda belki önemsemediğimiz bir gülümsenin dünyanın öbür ucunda belki bir hayatı olumlu yönde değiştirmesi, bu çıldırtıcı akış çok etkileyici. Sadece böyle düşünmek bile iyiliğe sevk ediyor beni. Ve elbette bu durumun tam tersi durumlar var. Negatif yönde etkileşimde bulunmak… Bir asık surat da bir başka yerde faciaya sebep olabilecekken bile isteye kötülük yapmaktan Allah korusun hepimizi. Son günlerde sık işittiğim o kelime: Allah hepimizi insan eylesin!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder