Şarkılar Beni Söyler

Şarkılar ve Duygular Tezi dediğim safsatalarım var ya benim. Ne zaman hislensem, dolsa içim, biriksem ve içimde gizlesem bunları gayri ihtiyari şarkılarla dışa vuruyorum içimde saklı olanları. Çoğunlukla benden habersiz, benden öte benden ziyade bir yerlerden çıktığını sandığım, derin bilinçaltı oyunlarım garipçe ayyuka çıkıyor bu şekilde. Nitekim bugünlerde de bu konuda zirve yapmış durumdayım gene.

İ. buradaydı bir süredir ve gitti bu sabah bir aylığına. Yokluğu çok fena, yokluğunun getirdiği yoksunluk çok fena, yalnızlık, çocuklarla bir başına kalmak çok fena! Bu yüzden gidişi berbat, gelişi harika hissettiriyor bana. Bir rehavet, bir sükunet çöküyor ki üstüme o gelince, sanırsınız başım değmiş tavana. Aynı şekilde İ. de bu ayrılıklar sebebiyle geliyor akide şekeri kıvamına.  Müthiş müşfik bir eş ve baba oluyor bu ayrılıklardan sonra. Evdeki işlere koşturuyor, keyfekeder olmayı bırakıp çocuklarla ilgileniyor, hassasiyetle yaklaşıyor vesaire. Lakin  ne zaman uzun süre burada kalsa didişmeye başlıyoruz bir süre sonra. Abartıp birbirimizin gözünü oyacak hale geliyoruz bazen hatta. Tabii bence O’ndan sebep çok hoyrat davranıyoruz birbirimize. Öyle ki an geliyor keşke gitse diyorum gene. Gitse de özlese bizi ve kıymet bilse diyorum. Belki o da tersini diyor, bilmiyorum. Ya da özgürlüğüne kavuşmuş olmanın ve dilediğince uyuyacak olmanın, işlerden ve yüklerden azade geçecek akşamların, televizyonu rahatça kullanmanın, hasta çocuklarla uğraşmamanın ve bir başınalığın tadını çıkaracak bilmiyorum. Bilmiyorum ama benim tarafımdan bakınca öyleymiş gibi hissediyorum.

Ve gitti. Lakin iyi hissetmiyorum. Hem buruğum, hem 2 çocuğun da hasta olmasından ve dahası benim de kendimi iyi hissetmiyor olmamdan ve haftaların getirdiği yorgunluktan ve bir başınalıktan ve yalnızlıktan dolayı tedirginim ve korkuyorum ama hem de bir yandan gitmesi iyi oluyor gibi hissediyorum. Hasılı karmakarışığım ve şimdi durumu anlatmayı kesiyor sözü şarkılara bırakıyorum. Nitekim onlar bana da beni anlatıyor biliyorum. (Şarkıların iğrençliğine aldırmayın zira içim makul olsa zaten bu denli saçmalamazdım)

İ. Gitmeden bir hafta önce:

İ. nin hiç yardım etmediğini düşündüğüm, son derece bağımsız olduğu zamanların birinde, kapıdan çıkıyoruz. Çocukları giydir, hazırla, valizden hallice çantayı doldur toparlan, kapıda mızmızlanmalara dayan vesaire derken öfkeli ve kızgınım. Ve dışarıdan görünen tüm makul izlenimlerimi yıkacak derecede yüksek sesle, hem de sözleri de çevirerek kendimce söylüyorum:

-Ameleyim amele, bu evdeki en amele. (Yonca Evcimik’ik Abone şarkısı)

.

Gene kendimi yalnız, bir başına ve yardımsız bırakılmış hissettiğim günlerde;

-Yine yeşillendi fındık dalları, aman da yeşillendi fındık dalları (Bence o sırada içimde böğürmeye hazırlanan öfkemi kastediyorum)

.

Kızgın olduğum ama bunu çaktırmamaya gayret ettiğim günlerde:

-Heyamola, heyamola, heyamola, hey! (Burada çok daralmışım ve çaktırmıyorum, ne ki iyiyim diyorum İ.’ye ve daha ötesi kendime. Şarkının ötesini berisini bilmiyorum, bu sebeple hep aynı nakaratı söylüyorum ama bununla hiç ilgilenmiyorum)

-Çalsın sazlar, oynasın kızlar! (Aman da ne harika hissediyorum, sana da hiç aldırmıyorum diyorum İ. ye)

 .
İ. Gitmeden iki gün önce:
Bu kez ben susuyorum, muhtemeldir ki İ. gidince’nin paniğini yaşıyorum. İ. de boş durmuyor. Bakınız ne söylüyor hem de keyifle:
-Meşşaaa meşina, meşşaaa meşina!
Ben bu şarkıyı bilmiyorum ama bende fena halde kızgınlığa sebep oluyor bu keyif ve bu neşe. Yalan Dünya dizisindeki Çağatay’ın helalaaay helalaay parçasını söylüyor gibi hissediyorum. (Bu arada ben Çağatay’ı seviyorum)



 .
 .
Gitmeden bir gün önce:
Yelkenleri suya indiriyorum. Zira sertliğim çözülmeye başlıyor hissediyorum.

-Demek yine bana hüsran, yine bana hasret var! DEMEK YİNE BANA ESMER GÜNLER DÜŞTÜ.
-Sensiz ben nefes alamam, buralarda hiç duramam, GÖTÜR BENİ GİTTİĞİN YERE! (Ah! ne de yanık şarkılar biliyorum:))

 .
İ. gidiyor:
-Ne dedim ki BIRAKIP GİTTİN BENİ YALNIZ, VEFASIZ, VEFASIZ!
 .
İ. uzun süre yok. Yoruluyorum. Uykusuzum. Çocukların babasız kalmalarından, özlem duymalarından ve özlemden iki kat sapıtmalarından dolayı çok huzursuzum. Sağ salim kaldığını umduğum bir gıdım aklımı da yitirmek üzere mırıldanıyorum. Dıştan mırıldanıyorum ama esasında içten bağıra çağıra ve haykıra haykıra söylüyorum.

-Dardayım ey aney, aney! Zordayım ey aney aney!
 .
İ. epeyce yok ve ben tümden değişiyorum. Bilin bakalım n’oluyorum:

-HASRETİNDEN PRANGALAR ESKİTTİM.