BilimSelim - Terbiye

Bizim evde roller değişti bir süredir. Bir iki aydır gözle görünür ve şaşırtacak derecede değişti hem de. Utançla itiraf etmekteyim ki, bir süredir terbiye edilmekteyim bir küçük velet tarafından. Nasıl mı? Dinleyin.

Bazen olur olmaz yere kızıyorum Selim'e. Olmadık yerde sesim çirkin bir biçimde yükseliyor. Ve çoğu zaman kabul edilebilir bulmadığım bu durum, şuursuz zamanlarımda kabul edilebilir hem de olağanca sürdürülebilir oluyor, ne yazık ki! Ta ki irkileyim, silkeleneyim ve saçmalamayı keseyim.

Gene böyle arka arkaya kızdığım bir gün. Olumsuzluğumun farkında olmadığım. Alabildiğine şuursuzum. Ben silkinmeyince ipleri alıyor eline can havliyle Selim. 

-Bak anne bana çok kızıyorsun! Hani ben senin ilk gözağrındım. Hani Kaşıkçı Elması'ndım*. Senin benden kurtulmak istediğini düşünüyorum. Bu yüzden çöle gideceğim. Şimdi hazırlanacağım, bu evi terkedeceğim ve bir daha gelmeyeceğim!

-Ben hiç senden kurtulmak ister miyim? Sen benim canımsın. Canım, kaşıkçı elmasım, gülüm, bülbülüm.. Hem n'apcaksın çölde?

-Gideceğim ve orada susuzluktan öleceğim!

-Gitme, hem insan her kızdığında evini terketmez ki. Sen gidersen ban n'aparım? Özür dilerim haklısın, fazlaca kızıyorum sana. Çoğunlukla da haksızım.

-Tamam, son bir şans daha veriyorum sana. 

Derken bir süre sonra gene şuurumu kaybediyorum. Çıkışıyor bana:

-Bak, bana söz vermiştin ama yalan söyledin. Gene kızdın. Son şansını da kaybettin. Ve bunu derken odadan çıkıyor yavaşça. Onu durdurmam gerekiyor lakin ortamın ve Selim'in ciddiyetine yakışmayan pis kahkahalar yükseliyor benden -gel- derken. Gülme, diyor Selim pür ciddiyet. Durduramıyorum kendimi, onun o hali çok ciddi biliyorum ama çok da sevimli. Kapıdan gerilmiş yüz kasları ve sinirden kızaran yüzü ile ekliyor;

-Gülme bak! Şimdi bir balyoz alıp yıkacağım evi! 

-Sinirimden gülüyorum Selim'cim, deyip durumu kotarmaya çalışıyorum ve başarıyorum.

-Tamam o zaman, iki şans daha veriyorum sana.(Bu tehdit tokmak gibi her an duruyor kafamda, en ufak bir pürüzde indirilmek üzere. Sürekli terbiye ediliyorum bu şekilde)

Geçen gün bir resim çizmiş. Dinozor resmi elbette. Kompozisyon şeklinde ve çok güzeldi. Gelip elime tutuşturdu. Ve ekledi:

-Al anne! Bu resim sende kalsın. Baktıkça bana kötü davrandığın günleri hatırlarsın ve üzülürsün böylece. Sonra da kendinden utanırsın. (Omg! Bu anne nasıl kendinden utanmasın, nasıl kendini yerden yere vurmasın?)

Bazen konuşmaktan ziyade rol model olmak, fiilen çocuğa iyilik ve güzelliği anlatmak gerekir hani. Bu konuda da terbiye edilen benim şu sıralar. Bazen bilgisayar başındayken, bazen banyoda iken, bazen mutfakta iken, çoğunlukla telefonda iken gelip sarılır bana Selim ve elimdeki işi güçleştirir bu durum. Çoğunlukla kızmamaya çalışırım. Zira kötü değil harika bir şey yapıyordur sadece zamanlamadır kötü olan. O yüzden ihtiyatlı bir şekilde söylerim bazen de aniden olunca kızıveririm. Gece yatmadan yatağında sarılma huyu edindi bir süredir. Öpüyor bol bol ama kendini öptürmüyor, zor bir durum bir anne için. Zira o kokuyu, o teması hissedip de öpmemek olur mu? Öptürmüyor ama. Bazen ıskalasam da öpmeye uğraşırım, bazen öpmeye zorlarım. Bu gece -Öpsem n'olur ki? Çok seviyorum seni ve öpmek istiyorum.- dedim usulca. Benim hırçın kız edasıyla kaba ittirmelerimin aksine -Tamam, kalbini kırmak istemiyorum, hadi bir kez öp!- dedi. Ve bana kalp kırmamak konusunda gösterdiği hassasiyet ile rol modelim oldu.  

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Bir ara -Altın Çocuk- diye seviyordum onu, derken doyurmadı bu hitap şekli, Kaşıkçı Elmasım diye sevmeye başladım, ona nazire yapıyor.