BilimSelim - Mono Diyaloglar

Hastalık adı gibi, keçi gibi hatta katır gibi yapıştı gitti yakamıza. Kerim sıfırdan hastalandı dün gece. Gece yarısından sonra sürekli ağlamayla geçti saatler. Keyfim yok. Zaten uykusuzluk bile başlı başına keyifsizlik sebebi değil midir? Bu sıkıcı atmosferde, bu gölgeli günde, dumanlı başımla adam akıllı birşeyler yazmak ne mümkün! Güzel ve ferah şeyler vardı bekleyen taslaklarımda, bekleyedursunlar daha. En iyisi Selim'e kulak vermeli.

Oyun ablasıyla oyundalar. Bir yandan devamlı konuşuyor Selim. Gene alakalı alakasız, ne gelirse zihne, onu döküyor dile. 

Selim: Dişi aslanların yelesi olmaz. Erkek aslanların olur. Yavru erkeklerin de olmaz, yetişkin olunca çıkar yeleleri.

Abla: Hayır, kaplanların yelesi olmaz. Aslanların olur. 

Selim hiçbir itiraza da, kabule de yanaşmıyor. Sessizliğe bürünüyor ve konu kapanıyor.

Boyama yapıyorlar; renkleri karıştırıp yeni renkler oluşturmaktan dem vuruyor ve ekliyor:

Selim: Mavi neyle elde ediliyor? 

Abla: Sarı ile yeşilden. Deneyelim istersen... (Bu sırada ben müdahale etmemek için can çekişiyorum ve kısmen ediyorum da)

Selim: Olmadı. Mavi, kırmızı ve sarı ana renktir, diyor ve konuyu kapatıyor gene.

Selim: Orka'lar denizlerin en vahşi yaratıklarıdır. Onlara Katil balina da denir.

Abla: Ton balığı sever misin? Onların diğer adı da Orkinos'tur. Selim ilk kez duyduğu bu isimle coşar ve heyecanla atılır;

-A, ben bunu bilmiyordum. Teşekkür ederim bana bu bilgiyi öğrettiğin için. Peki bunu sana öğretmenin mi öğretti okulda?

Bu üç farklı örneğe yaklaşımından anlıyorum ki; suskunluğu özgüveninden geliyor, bilgisinden emin ve asla caymıyor sadece tartışmaya girmiyor. Bilmediği bir şeyi duyduğunda ise hakkını veriyor bilginin. Ben ise boşuna müdahale edip-etmeme stresini yaşıyorum. Yanlış bilgi edinmemesi adına. Halbuki o kendini kollamayı benim ona yapacağımdan daha iyi ve daha zarif yapıyor.

Yanısıra -Bana tüm bildiklerimi annem öğretti, annem çok bilge birisidir!- dedi oyun ablasına geçenlerde.  Egom hemen havalara girdiyse de bol dürtülü iç sesim derhal devreye girdi.  -Marifet sende değildir-!

 Caillou izliyor gene. 1 Nisan şakasının olduğu bölüm. Baba anneye şaka yapıyor ve anne -intikamımı alacağım-diyor. Derhal bana dönüyor Selim;

-Annesi şaka yapıyor değil mi anne? İntikam kötü bir şeydir. Böyle hırs gibi kötü bir şeydir. 

Anlıyorum ki Caillou onun için öyle özel, öyle kıymetli bir yerde ki, kötü bir duyguyu dahi yakıştıramıyor filme.

Geçenlerde de teyzesine kitap okuyordu. Daha doğrusu resimlerden yola çıkarak bilgi veriyordu. Her sayfaya muhakkak ya bir hikaye ya da bir soru buluyor, cevap beklemeden kendi sorusunu kendi cevaplıyordu. Bir iskelet çizimi gördü; bu iskeleti neden gülümserken çizmişler ki? diye sordu mesela, ardından ara vermeden devam etti; -Hı, anladım, bu bir çocuk kitabı olduğu için böyle çizmişler dedi ve aralıksız devam etti kitaba.  Yerçekiminden giriyor, atmosferden çıkıyordu öyle ki. Teyzesi dinledi dinledi, derken dayanamayıp  -Sen bunları nerden öğrendin?- dedi. Pek ciddileşerek cevap verdi Selim de;

-Hep nerden öğrendin, nerden öğrendin, ben kendim düşünüp buluyorum! 

 Sinemayı çok sever ya, benim de sinemacı olma konusunda dürtmelerim var ya; dün -Selim Ayı Yogi gelmiş gidelim hafta sonu- dedim. Mega Zeka için de güzel değil, diyorlar ona gitmeyelim istersen dedim. Aslında güzel değil derken ben o filme gitmek istemiyordum ve bu nedenle başkasının fikrini baz almayı öğretiyor ve rahatsız oluyordum inceden inceye. Peşini bırakmadı Selim, kim, neden beğenmemiş vs. diye. İyi ki de bırakmadı. Sonra atıldı; 

-Belki biz onlar gibi düşünmeyiz. Belki biz beğeniriz Anne. Bence ona da gidelim.

Ardından son zamanlarda sıkça kullandığı şu cümleyi ekledi;

-Hem herkesin kendi duygusu vardır!  (Kimi zaman -duygu- yerine -huyu- da gelebiliyor)