Mutlu Başlayan Günün Anatomisi - I

Bugün mutlu bir yazı yazacaktım, özendiğim huzurlu bloglar gibi. Blogcu Anne İtirafı'ndaki ihmallerimi azaltmaya uğraştığıma, Özlem Annemin fikrine binaen Selim'e daha çok ve daha saf zaman ayırmaya karar verdiğime, bunu da derhal uyguladığıma ve hatta belgesini bile hazırladığıma, dün yaptığım temizlikten sonra içimin huzur dolduğuna, havanın karanlık olmasını fırsat bilerek, her daim asılı duran yılbaşı ışıklarını açtığıma, Selim'in de ve Kerim'in de bu huzurdan nasibini aldığına, İlter'in yokluğuna çok takılmadığımıza dair tadından yenmez bir yazı olacaktı  velhasıl hayal ettiğim. Ancak olmadı! Kimseye nazarı değmeyen, içindeki tüm potansiyeli kendine ve çocuklarına saklayan ben, nam-ı diğer Deli Anne, yapacağımı yaptım ve bu potansiyeli evime akıttım. Bir anda bıçakla kesilmişcesine değişti ortam. İlk işaret fişeğini Kerim yaktı. Kakayla!

Kerim'in altını açarken bir süredir korkudan hiçbir odada tek başına kalamayan Selim de yanımıza geldi. Yatağa çıktı ve her zamanki gibi zıp zıp toplar gibi delirdi. Yatakta trambolindeymişcesine sıçrıyor ve  tepe noktasına ulaştığı an, kendini yatay atış hareketiyle bırakıyordu. Bu sırada -kime, neye denk gelirim- derdinde olmuyordu elbette ve ısrarla Kerim'e doğru uçuyordu. Kerim de ağbisinin oyununa eşlik etmenin hazzı ile gülüşüyordu. Ben de ilkin oldukça sakin, giderek daha sık ve daha belirgin uyarılarda bulunuyordum; -Selim yapma! kafa kafaya tokuşucaksınız maazallah! senin de Kerim'in de canı çok yanacak!- diye. Ama Selim her zamanki gibi aldırmadı. Tam ellerimi yıkamaya gidecekken, önce -Tok!- diye bir ses duyuldu,  ardından Kerim canhıraş bir biçimde ağladı ve  Selim de korkuyla bana döndü haliyle. Bense Kerim'in açıktan bir şeyi olmadığına göz ucuyla baktıktan sonra, çıldırmamak adına odadan çıktım hışımla. Bu sırada Kerim'in deli gibi ağlamasına Selim'in -bebiiiş, bir şey yok, bebişş geçtiii- diyerek konuşması ve susturmak için söylediği şarkılar eşlik ediyordu. 

Biliyorum ki Selim de çocuk, biliyorum ki çok sıkılıyor, biliyorum ki şu anda çok korkuyor ve ben de korkusunu arttırmamak için tutmalıyım kendimi ama içimdeki kaynar kazan durmuyor. Başka odaya geçtim, kapıyı kapatıp yumruklamaya başladım duvarları. Öyle az buz da değil. Bir kısmına şahit oldu Selim de. Sinirlerim yatışmadı ama içeri girmek, Kerim'i almak zorundaydım, Selim de kaçıştı hemen diğer odaya. Ortalık sakinleşince önce kızgın, sonra durgun konuştum Selim'le. Ona kızdığım noktanın altını çizmeye uğraştım, beni yanlış anlamasın istiyordum zira. -Sadece kardeşine zarar verdiği için kızmadığımı, bunu zaten bilerek yapmayacağından emin olduğumu, ancak güzelce uyardığımda aldırmayıp sadece bağırdığımda dikkate aldığını ve bundan çok rahatsız olduğumu- söyledim, defalarca.  Beri yandan;  -belki de olur olmaz şeye sesimi yükselttiğimden çocuğun alçak sese algısının kapanmış olduğunu, sadece yüksek perdeden sesleri uyaran olarak kabul ettiğini ve buna sebebiyet vermekle onu değil kendimi suçlamam gerektiğini-  düşünüyordum içimden. Velhasıl daha kızarken çelişki içindeydim ve belki de bu yüzden yeterince ciddiye alınmıyordum Selim tarafından.

Gün devam etti...