BilimSelim - Kusursuz

Selim'e isim bulmakta zorlanmadım hiç. BilimSelim sayfasında da dile getirdiğim gibi; Oğuz Atay'ın -Tutunamayanlar- kitabının baş karakteri Selim Işık'tan esinlendim en çok. İnce sesli harflere olan delice sadakatim var bir de. Bir diğeri; eskimeyecek bir ismi olsun istiyordum oğlumun,  bir dönemi değil de bir bütün zamanı anlatsın istiyordum. İlk söylenişte -hı, ha, ne- tepkilerine  geçit vermeyecek yalınlıkta olmalıydı bir de. Zira kendi ismimden çok çekmiştim. Benim adım öyle bir evrim geçirdi ki, şu an kimlikte ne yazıyor tam olarak emin değilim. Son olarak II. Selim'in yaptırmış olduğu ve semtimize ismini veren Selimiye Camii'ni çok sevmemdi bir başka sebep. Kısacası  türlü manalar yüklüydü bu isme benim için. Ancak ne hikmetse kelimenin manası bu anlam yüklü manalar içinde yerini almamıştı. Çok sonradan öğrendim ki  Selim'in kelime anlamı -Kusursuz- imiş. Bilsem gene de koyar mıydım, emin değilim.

Her ne kadar ben şuursuz bir anne olarak ismin kelime anlamından bihaber olsam da BilimSelim bundan çok önceden haberdardı sanki. Hep dediğim gibi gayb aleminden gönderiler alıyor sanki. Nitekim ismindeki kusursuzluk kulağına fısıldanmış gibi içine işlemiş.

Hiçbir işi yarım yamalak yapamaz Selim. Ayakkabı cırtcırtlarını bize yaptırmaz. Biz düzensiz yapıyormuşuz. Kendisi gayet ağırdan ve milimetrik hesaplarla yapıştırır bantlarını. Oyun parkına gitmişiz mesela. Görevli ablalar ayakkabılarını giydirme jestinde bulunuyorlar. Ancak o da ne? Beğenmiyor Selim, yapıştırılan cırt cırtları yeniden söküyor, arkasındaki sıraya aldırmadan; -kusursuz olmalıydı- diyerek aheste aheste yeniden yapıştırıyor. Tişörtünün kollarını kıvırttırmaz, eğri durur diye. Dışarıya çıkarken krizlerimizin çoğu bu sebebe dayanır. Nitekim alelacele giydiremezsiniz. Montunun fermuarı, cırt cırtları kusursuz bağlanmalıdır, dağınık olmamalıdır. Bir oyuncağını yerinden oynatsanız isyan eder, yanlışlıkla bir yere koyanı hemen ikaz eder, ola ki sonradan farketmişse söylenir de söylenir. 

Konuşmasına da yansır kusursuzluk isteği nitekim. Kelimeleri çok düzgün kullanır. Gayri ihtiyari yanlış telaffuz ettiği bir kelime olduğunu farketse doğrusunu öğrenmek için üstün bir çaba sarfeder. Çok ciddi bir ifadeyle yanıma gelip -Anne ben fevkalaladeyi yanlış mı söylüyorum- diye sorar. Yeni kelimelere çok düşkündür. Teyzesi eğlenmek için yanında osmanlıca-farsça kelime kullanır bir de bakarız hemen sindirmiş de cümle içinde kullanıyor. Mümkündür, sözümona, sözgelimi, Caillou'dan öğrendiği alacağımdır gibi kelimelerine bu kadar özen gösterir de bilmez ki hala : sandalyeye salyande, tuvalete tulavet, bir dahaki sefere yerine de birdahakisekefere der. Çocuk kusursuzluğu da buraya kadar işler.

İngilizceye çok meraklıdır ya hani, 2 yaş civarında renkleri öğrenmeye merak sardı.  İlter de white (beyaz)  kelimesinin telaffuzunda detaya girme gafletinde bulundu ki  söylemez olaydı. Günlerce  evde takılmış plak gibi sesler hakimdi: vayt, ovayt, ovvayt. Ona vayt- desen de olur dediğimde kesinlikle kabul etmedi. Ama babam vayt-olmadığını söyledi diyerek kıvrandı ve kıvrandırttı bizi. İlter'e çok kızdım sonra, çocuğu kompleks sahibi ettin, söyleyemiyor ve deliye dönüyor diye.

Kendinden küçüklerle oynamaya yanaşmaz yalnızlıktan çıldırmamışsa. Sebebi; tam olarak konuşamıyorlarmış ve anlaşamıyormuş.

Moskova'da olduğumuz dönem kimseyle kaynaşmaya yanaşmadı. Onca sosyal olmasına rağmen katılmadı aralarına. Konuşmaya da bunca meraklı olmasına rağmen. Anlaşılamamak deli ediyor onu nitekim. -Yoksa yok!- deyip tümden geri çekiyor kendisini. Yıllarca tek kelime Rusça konuşmadı. Ben de oğlum hiç  yabancı dil öğrenemeyecek diye ah-u vah etmekte idim. Buraya temelli döndüğümüzde kendine şeker veren bir dedeye -spassiba- (teşekkürler) diyerek şaşırttı bizi. Ve döndükten sonra niyeyse diline doladı -paka (hoşçakal)- kelimesini. 

Bir şey çizdirir mesela, kusursuz olsun anne, der ve gerçekçi. Olmadıysa şayet dudak büker, sonra şükürler olsun ki toparlar kendini ve pozitif düşünmek adına -Tamam, bir başka sefere kusursuz çizersin!- diye teselli eder. Kendi bir şey çizer veya yapar mesela, kusursuz olmadı diye aynı şekilde düşer yüzü. Ve kafasına vurarak -Ben çok beceriksiz bir çocuğum, hiçbir şey yapamıyorum- diyerek veryansın eder. Olmayan da belki milimden küçük bir sapmadır ama illa ki farkeder.

İnsan kendi çocuğu olmasına rağmen yaradılışını çok sonra çözüyormuş benim gördüğüm. Yani kızılderililer isim koymak için çocuğunun karakteristiğinin oluşmasını beklermiş ya hani, çoğu zaman hak vermiyor değilim.Gerçi bizimki her koşulda Selim olurdu.

Geçen gün en nihayetinde bombayı patlattı: Bana -Kusursuz Selim- deyin dedi. Sümme haşa! Yani kişi bu kadar olur ismi ile müsemma!

Bana böyle gel Hayat'ı yazdıran evin terasından; Selimiye Camii ve Kışlası