BilimSelim - Felsefe

Selim'e yakınlarımızın taktığı çeşitli lakaplar var; profesör, filozof hatta Descartes gibi. Bense annesi olmam hasebiyle mesafeli yaklaşıyorum bu türden söylemlere, bir annenin objektif olmayacağı kanaatiyle. Amma velakin ne Selim'e, ne de kendime belli etmesem de içten içe yüksek tutuyorum beklentilerimi sanki.

Selim'in ilk müze gezisi Puşkin'e idi, ikincisi de Dostoyevski'ye. İki yaşında idi buralara gittiğinde. Dili dönmeden Puşi-kin'in evine gittik diyordu. Dostoyevski'nin Karamazof Kardeşleri yazdığı evin camına tüneyip arabalarını yarıştırıyordu. Onun çocuklarına ait oyuncakları istiyordu. 3. müze gezisi ise Mevlana Müzesi'ne idi. Benim yüksek beklentilerim bu sebeptendir işte. İçine bir şekilde işlemiş olduğunu ümit ediyorum; bu ilahi, esinli ve yaratıcı havanın. İstiyorum ki onun filozofluğu kendine giden yolda olsun. Yoksa dahi olsun, uzaya çıksın, yeni galaksiler bulsun, ışınlansın değil derdim. 

Felsefik anlamda içimi kıpır kıpır eden alametler vermiyor değil Selim. Örneğin;

                                

Gömlek giymiş ve saçlarını taramışken babası sordu;

-Sen yakışıklı mısın, yoksa akıllı mı? Hiç istifini bozmadan ve her zamanki gibi hiç düşünmeden atıldı;

-Akıllı! Çünkü sonsuza dek yakışıklı olmuyorum. (Ah be canım oğlum, şu marazi güzellik takıntısının ne denli fani olduğunu ve aslolanın kalp güzelliği, akıl ve aklını kullanma güzelliği olduğunu bir de biz  yetişkinler idrak edebilsek!)

                                  {Selim, Canım Bilimsel Selim}

Bir gece uyumadan masal okuyorum gene. Masal bitince yüzünde bir gülümsemeyle;

-Hah! mutlu sonla bitti. Zaten masallar hep mutlu sonla bitmeli! (Bir masal niye kötü sonla biter ki zaten)

                                  {Selim, Canım Bilimsel Selim}

Kuruyemiş yerken anne bak, deyip ağzını açarak -çakkada çukkada,  hatırt kuturt!- sesler eşliğinde yemesini gösterdi bana. Ben de bilmiş anneliğimin tesiriyle yemek yerken ağzı kapatmanın gerektiğine dair nutuklar atmaya hazırlanırken;

-Ben yemişlerle ritim tutuyorum anne, dedi. Ahkam kesmiş olmaktan utanırken ben devam etti;

-Zaten herşeyin bir ritmi vardır değil mi anne? (Ah be oğlum, bilir misin ki annen bu dediğini 30'unda duyumsayabildi ancak!)*

                                    {Selim, Canım Bilimsel Selim}

Akşam oldu mu sıkıntı basıyor Selim'i. Hele ki uyku vakitlerinde. Dönüp duruyor boyuna.. Üstelik bir yerden sonra çıkışıyoruz da niye hala uyumadın diye. Yine böyle bir gecede epeyce kıvrandıktan sonra derin bir of- çekti ve devam etti.

-Off of! Hayat kömür! yani kapkara! (Kömür görmüşlüğü var sanki, olsa olsa bir hikayede rastlamıştır hepsi bu. Ayrıca bir çocuğu, istemediği şeye zorlanmanın ne denli karanlık  hissettirdiğini anlamak bakımından önemliydi benim için)*

                                    {Selim, Canım Bilimsel Selim}

Bu sıralar bir korku peydahlandı üzerine. Tek başına hiçbir odada durmuyor, odasına adım atmıyor. Bir gün oyuncaklarını toplaması için odasına yolladım onu. Normalde bu denli direnmez ama sanırım korkunun tesiriyle epeyce direndi ve söylenmeye başladı;

-Off, çocuk olmak ne zor! 

-Neden?

-Çünkü her işimi bana yaptırıyorsunuz.

-İyi de onlar senin dağınıklığın ve toplamak da senin işin.

-Ama anne, ben de bir çocuğum, çabuk yoruluyorum ve sıkılıyorum. Sizin bana yardım etmeniz lazım, ben daha küçüğüm! (Korktuğunu da itiraf etmiyor üstelik! Ara sıra -anne seni çok seviyorum- diyerek verdiğim yanıtla rahatlıyor)

                                     {Selim, Canım Bilimsel Selim}  

Şu sıralar kızdığım zamanlarda geri çekilmek yerine yeni bir taktikle çıkıyor karşıma:

-Kızma anne, kızma! Derin nefes al, bir daha, bir daha.. kızgınlığın geçene kadar derin nefes al! Böyle yaparsan sinirlerin yatışır, tabii çocukların da. (Anne deli,çocuk akıllı olunca ortaya çıkan vahim manzara)

                                      {Selim, Canım Bilimsel Selim}

Kerim'e kızınca;

-Daha kaç kez söyleceyeğim anne! Kardeşime kızmamalısın! O daha bir bebek! (Bazen bunu kendine de hatırlatmalı)

                                      {Selim, Canım Bilimsel Selim}

Kriterleri vardır hep, hala çözemediğim. Bir oyuncak asla tatmin etmez onu; keşke rengi turkuaz olsaydı, yanlarındaki çizgiler beyaz değil de kırmızı olsaydı, kolları yana doğru değil de dik olsaydı vs. gibi. Sonra da inşallah bunun kırmızından da buluruz, der mesela. Gerçeği yüzüne vurarak iyi bir iş çıkarttığımızı sanan biz ebeveynler derhal müdahale ederek:

-Ama istediğinden olmayabilir her zaman! diyerek ukalalık yaparken atılır derhal;

-İnşallah dersek Allah bize buldurur! diyerek son sözü söyler gene.

                                      {Selim, Canım Bilimsel Selim}

Dün yeni bir halı aldık. Türk motifi desenli. Görünce pek sevindi. Ve gak guk demeden derhal namaz kılmaya başladı üzerinde. Sonra da ekledi:

-Hani sen bana çok iyi kalpli bir insanı anlatmıştın ya. Hani Mevlana. Müzesine gitmiştik. İşte bu halı ordaki namaz kılma halısındanmış şakacıktan. Ben de o yüzden namaz kıldım. Ben de ne iyi kalpliyim diii-mi anne? (Nitekim Mevlana müzesinde kulaklıkla tanıtım yapılıyordu ve tüm gezi boyunca kulağında kulaklık dinledi, anlattı bize)

                                      {Selim, Canım Bilimsel Selim}

Pozitif Düşünce gücüne de inancı tam. Bir şeyini kaybettiğinde, yahut birisi gitmek zorunda kaldığında, istediği bir şey olmayınca derhal umut verir kendine. Ya -bir dahaki sefere olur- der ve yola devam eder yahut;

-İyi düşünelim, iyi olsun dii-mi anne? diyerek konuyu kapatır ve irdelemez bir daha. (İçinde sindirmiştir zannımca, benimki gibi askıda kalmamıştır düşünceleri, yerli yerinde oturuyorlar besbelli)

                                      {Selim, Canım Bilimsel Selim}

Tembel Kasaba diye bir film var Disney'de. Başta kahraman Sportaküs'ü olmak üzere tüm diziyi ve karakterlerini sever. Filmin şarkısında geçen -tek amacımızdır eğlence-yi duyan İlter, baba olmanın sorumluluğu ile atıldı bir gün;

-Tek amacımız eğlence değildir, oğlum, dedi ve devam etmek üzereyken; leb demeden leblebiyi anladı ve atıldı Selim;

-Biliyorum baba, abartıyorlar. Zaten bunlar sadece çizgi film kahramanı, gerçek değiller!

                                      {Selim, Canım Bilimsel Selim}

Oyun oynayacak adam arıyor ve haliyle gözüne kestirebileceği bir tek ben varım. Ümitsizce de olsa soruyor:

-Anne hamur oynayalım mı?

-Selim'ciğim yapacak çok işim var. Ortalık süpürülecek, çamaşırlar, bulaşıklar ve her ikinizin yemeği...  

-Of! Zor işin! Hiç anne olmak istemem. Olsaydım da yapmazdım bunları. (Gel de yap şimdi)

b

B