Nene Gerek Be Kezban!

Ah Kezban ah! Geldin  mi gene yanıma? Çaresiz, sesin boğulmuş, yüzün solmuş, saç baş darmadağın, gözlerin kan çanağı misali. Aman be Deli Kezban, nene gerek gezmek senin! Sen kim, alıp bebeleri yollara düşmek kim? 3 saatlik yol oldu başına bela, kal demedim mi sana evinde bir başına? Bak arabada çıldırdı da küçük beben, yolu etti mi sana zindan? Gece yarısında indin mi arabadan, kapkaranlık bir yolda, tezek kokuları arasında, hava alsın diye bebecik sussun hiç olmazsa iki dakka. Hoş tezek kokusu da yabancı değil ya sana. Ama korktun o dağ başında, zifiri karanlıkta... Oh olsun sana, ders olsun sana! Ah dedin bir atsak kendimizi otel odasına. Vardın otel odasına, hemen girdin havalara, oh dedin pek güzel oda, pek ala. Ah Kezban Ah, hiç mi uslanmaz akılsız kafan? Oldun kadın hatta katana, aklın hala toyluk zamanlarından kalma. Vakıf olamadın hala iki pir davranışa. Şimdi dünden beri kah vızıldayan kah çıldıran beben okudu mu canına? Büyüğü desen sessiz, ilgisiz kalmış bir başına, sıranın kendisine gelmesini beklemekte sabırla. Hatta bugün tam yatıyordun ya yanına, küçük beben gene uyanıp ağladı da "Anne, gene mi seninle yatacak şansım kalmadı!" deyip süzüldü ya bir başına. De mi Kezban, bu hal içini derinden yakmakta? Bak bunu söylerken daha, tutamadın ya kendini, ağladın ya... Ağlama be  Kezban! Diyeceklerim var daha sana. Bilirim nasihattan hazzetmezsin asla, tıkayıp kulaklarını kaçmak istersin uzaklara. De dur bir hele, belki bir faydam dokunur sana. 

Otur hele Kezban, sil gözlerini. Oldun salya sümük, bir soluklan iyisi mi.  Büyüğün kıymetlindi senin, değerlindi  bilirim. Oho, başladın mı hemen? Ağlama be Kezban! Biliyorum büyüğün şimdi kıymetsiz, genelde sensiz, kaldı ilgisiz. Üstelik sanki itilmiş hem de kakılmış. Üstelik sen yaptıkça, o yolu açarak ilerler bir de erin. Aman ağlama be Kezban! İki laf ettirmedin bana da! Bilirim eskiden saatlerce vakit geçirdiğin, saatlerce sımsıcak elini tutup gezdiğin, beraber uyuduğun, çoğunlukla beraber kalktığın, dolgun dudaklarla öpücüklere boğulduğun, bebendi büyüğün.  Bilirim şimdi "Anne benimle hiç ilgilenmedin gene!" dedikçe daralır için. Bilirim yetmezsin ikisine de. Yetmek istersin de yetemezsin. Bilirim, şimdi ne zaman küçük beben ağlasa azarı işiten olur büyüğün. Bilirim şimdi "Anne ama ben de senin yanında yatmak istiyorum." dediğinde dağlanır için, dağlanır da küçüğün her daim ağlamaklıdır, her daim yapışkan sana. Sanırsın tek bebe o da. Çıt desen uyanır, gözükmesen mızıldanır. Bilirim, bazen yetmediğinde çığrından çıkarsın, olmadık şeyler saçmalarsın. Bütün kahrını bebelerine yaparsın, iş kocaya gelince susarsın. Ne zaman bir şey dese o son zamanlarda, bir volkan patlar, içinde adeta düğümlenir boğazın, susarsın. Eski yırtıcılığında kalmadı zaten. Bir büyüğüne cırlarsın ancak. Bak, büyüğün dedim başladın gene ağlamaya. Ağlama be Kezban! Hani geçen gün  kızıp da kocana,  indin ya arabadan hışımla, izini kaybettirdin sözümona. Bilirim gitmezsin, gidemezsin, de bunu bilmez büyüğün. Belki içine büyük bir korku düşürdün kimbilir?  Aklını başına devşir be Kezban, şimdilerde seni tek düşünen büyüğündür aslen. Ne diyor sen ne zaman sıkışsan? "Sen otur dinlen anne, ben her şeyi yaparım, sen yeter ki bana işlerin tarifini ver!" gider küçücük elleriyle ortalığı toplar ya hani, yastıkları silker minik yumruklarıyla, "Sen mutlu ol diye ortalığı topladım anne" der ya hani.. Aman be başladın gene ağlamaya Kezban! Hani  küçük beben ağlaşırken delice, o incecik sesiyle, nefesi tükenene dek bebeye şarkılar söyler, oynar hem de "Sen mutlu ol diye kardeşimi oyalamalaya çalıştım." anne der... Aman Kezban ağlama! Sen her şeyin hıncını ondan çıkarırken nerdeyse, o tek koşanındır yardıma, tek düşünendir seni hatta. Küçücük ellerini açıp semaya dualar da eden odur sana. Hatta kızdığında ona gidip sessizce yalvarandır Yaradan'a, "Allah'ım annemin kızgınlığını geçir!" diye hatta. Kaçıp gittiğinde odasına korkuyla, elleriyle resimler yapar, boyar keser, getirir sana, kızgınlığını geçirmesi ve senin gibi bir ahmağı  mutlu etmek maksadıyla! Hatta geçen gün getirme bana bir şey dediydin ya kızgınlıkla, sana bir şeyler hazırlama telaşındayken,  der demez pişman olmuştun ya. Uyuduktan sonra takılmıştı gözün kesilmiş mutlu bir balığa, kendine saydırmıştın boyuna. Küçücük bedenine tezat koca kalbiyle ve aklıyla devirir seni kırk defa.  Bilirim sen de bilirsin, bilirsin de ondan deli gibi yanar için, susarsın, sessiz gözyaşları akıtırsın boyuna. Ah be Kezban!!! Ağlamayı bırak da toparlan! Git de büyüğünün gönlünü ferahlat. Bilirim arada toparlanır gidersin yanına, izah edersin. Ama yetmez be Deli Kezban, sözler gelir geçer, yüreğine girmeye bak sen.

Senin hoyratça harcadığın sözler bilmez misin ki  onun küçük dünyasında  ne derin yaralar açar? Hani dağa taşa yaptığın empati, şimdi niye susarsın? Bilmez misin ki, senin laf olsun diye dediğin onda büyük bir dalga gibi yankılanır durur? Bilmez misin ki, şu koca dünyada seni aşkla seven bir tek o vardır. Öyle saf ve öyle temiz.  Bilmez misin ki ne yaparsan yap,  sonsuz hoşgörüyle seni her daim bağışlayandır. Bilmez misin ki her türlü manyaklığına maruz kalıp, gene de "Tabii ki affederim annecim!" deyip merhametle boynuna sarılandır. Bilirim uykusuzluk, yalnızlık, anlaşılmazlık nerdeyse bir meleği bile bir canavara dönüştürebilir, bilirim çok zorlanırsın, Ama hak değil ona kızman, ona ilgisiz kalman be Kezban! O değil ki sorumlusu hiçbirinin. Ne kocayla kızışmanın, ne bebeyle çıldırmanın! Bil, bil be Kezban. Ağlama demeyeceğim sana, ağla ağla Kezban!

*Konu bu olmayacaktı, renkli bir şeyler söylecektim sözümona.