BilimSelim - Keşke!

Günlerdir süren yağmur ve karanlık göğün ardından, güneşin  gri bulutlar arasından sıyrılıp kendini gösterdiği ilk gündü. İkindi vaktiydi. Akşama doğru camdan giren güneş ışıkları kışın yaklaşmasıyla keskinliğini kaybetmiş halde odada gezinmeye başlamıştı. Sevdiğim anlardandır böylesi, içimi kıpır kıpır eden. Aynı şekilde Selim'in de içi kıpır kıpır oldu besbelli. İşini gücünü bırakıp, derhal cama fırladı. Pencereleri ardına kadar açtı, taze bahar ve deniz kokulu mis gibi aydınlık havayı içine çekti. Cılızlaşmış güneş ışıkları yüzüne vuruyor, ama yaz  aylarındaki gibi yakmadığı için buna seviniyordu.  Bir süre pencere kenarına oturdu. Derin derin içine çekti o duru havayı. Dışarı çıkalım mı, diye sordu ardından. Böylesi havalarda içerde tıkalı kalmaktan nerdeyse nöbet geçirecek kadar daralan ben -hayır-demek zorunda kaldım. Ben yetişkin halimle iç geçirirken bu havaya, o bir çocuk olarak nasıl iç geçirmesindi? Çocuk olmak da ne zor işti.

Bir süre daha durdu pencere önünde. Sonra aniden bana döndü ;

-Neden biz sadece babamla dışarı çıkabiliyoruz? Hem ben akşam değil, havada bu koku varken dışarı çıkmak istiyorum, dedi yüzü büzülmüş halde koltuğa oturarak.

-Merdivenler, bebek arabası, puset, çanta, senin çarçabuk yorulman beni yıldırıyor, dedim canım sıkılarak. Anladı ve anlayış gösterdi her zamanki gibi. Çocuk gibi diretmeyip makul davranmakla gene acıttı içimi her zamanki gibi.

-Keşke, keşke babam hiç çalışmasa! dedi.

-Evet ama baban çalışmasa ilki; mutsuz olurdu, ikincisi de geçinemezdik, dedim.  Para konusunda konuşmayı sevmediğimden geçinemezdik kısmını yuvarladım, önce ikincisinde ne dediğimi sordu, sonra herhalde benim kıvranmamdan anlamış olsa gerek üstüme gelmedi ve;

-Keşke doğamızda çalışmak diye birşey olmasaydı! dedi.

 Bu aralar sıklıkla kullandığı kelimelerin başında -keşke- geliyor. Bee Movie diye sevdiği bir film var. Arıları,  çiçekleri, doğayı, çiçeklerle bezeli Central Park'ı vs anlatan. Benim dahi içinde olmak istediğim enfes görüntüler hakim filme. Üstelik film bitmeye yakınken pırıl pırıl bir günde, arılar çiçek özlerini serpiştiriyorlar diğer çiçeklere, ışıl ışıl bir görüntü oluşuyor o çiçekler ve yeşillikler içinde. O sırada bana döndü ve 'Keşke bu filmi bana izlettirmeseydin' dedi, şaşkınlıkla neden diye sorduğumda ise; 'Çünkü ben de böyle güzel yerlerde yaşamak istiyorum hatta arı olup böyle çiçek özleri toplamak ve serpmek istiyorum ortalığa. Ama böyle bir yer yok!" dedi suratını büzüştürerek. Ben de "Sen de hayal et o zaman, hem hayalinde herşeyi gerçekleştirebilirsin." dedim, "Ama onun hayal olduğunu biliceğim, gerçek olmayacak ki!" diyerek gayet manidar bir cevap verdi bana. Avatar'daki müthiş görselliği görüp de,  gerçek hayattaki kirli dünyayı bünyesi reddeden ve yüksek düzeyde bunalıma giren ve intihara kadar giden gençleri düşündürttü bana bu hal. Maazallah!

Dün de havanın erken kararması sebebiyle sanırım,
-Yaa, gene mi akşam oldu? Keşke doğamızda uyku diye bir şey olmasaydı' dedi sızlanarak. Ben de ukala anne pozlarında her daim
-Ama uyumazsak dinlenemeyiz ki? dedim, sözümona iyi tarafından bakmasını sağlıyorum. Hiç düşünmeden
-E koltuklarla yetinseydik, dedi.
-Nasıl yani?

-E hani dinleniyoruz ya koltuklarda, yetseydi bize o, balıklar gibi uyumayıp, dinlenseydik sadece.

Dün gece uyku hazırlığında gene keşkelerle boğuştuk durduk. Tuvalete otururken "Keşke kaka ve çiş diye bir şey olmasaydı!", dişleri fırçalamaya başlarken "Keşke abur cubur da faydalı olsaydı; mesela lolipop, çikolata, gofretttt.." dedi iştahla. Anlattıkça belli ki iştahı kabarıyordu. " Ayg, gözlerim abur cuburla doldu, başka bir şey görmüyorum!" diyerek gözleri dolar sembolü ile dolan paragözler misali abur cuburla dolmuştu demek ki.

(Bu arada Kuzu Bebeğin Sevgili Annesi -fazladan 10.000 TL'niz olsa ne yapardınız?-ile mimlemiş beni. Temiz para ise bir kenara atardım, kirli para ise öte gitsin benden derdim, demek isterdim herhalde:))