Bumerang

Deliler Evinden Anılar'dan ötesine geçmem gerek. De hiç mecalim yok. Kelimeleri toparlamak bile zar zor idare ettiğim, benim için hayati önem arz eden, bir gıdım enerjiyi de boşa harcamak demek.  Öylesine şuursuz bir çırpınma ve giderek gerilimi artan bir döngünün içindeyim ki, her zaman yaptığım şeyi yapamadığımı farkediyorum; neden bunları yaşadığımı kendime sormayı yani. Şimdi ortalık süt liman. Kerim'in geceden başlayan  çıldırmışlığı az önce türlü ilaçların etkisiyle son buldu.  Selim ayakta olmasına rağmen çıt çıkarmaya korkuyor. Gün boyu Kerim'in bitmek bilmez ağlamaları, buna mukabil kendisinin yaptığı minnacık bir hareketin, benim tarafımdan dev bir tsunami dalgasına dönüştürülüp, bumerang misali geri fırlatılması, hem de büyük bir şiddetle, şaşkına, aptala, ne yapacağını bilmez, silik bir hale sürükledi onu. Haliyle derin bir sükut hakim eve. Olabildiğine sert kahvemi içiyorum, yapay bir uyanıklık yüklüyorum kendime. Günboyu içtiğim bu ayardaki kahveler olmasa kaç kez düşerdim, kimbilir?

Artan bu gerginliğin müsebbibi büyük oranda benim. Çünkü inanışıma göre, başa gelen iyi, kötü herşey kişinin eylemleri ile ilintilidir.  Hayat bir bumerang oyunu gibi adeta.  Ne yaparsan bir gün mutlaka geri dönüyor sana, hiç ıskalamadan hatta. Ve şimdi neden, diye sorduğumda kendimi buluyorum karşımda. Yoksa bunun aksi; tüm dünyayı suçlayıp, kendime acımak ki; hiç hazzetmediğim bir eylemdir o da. Bana kalırsa, kişi kendi dışında her şeye acımalı, ama kendine asla! Ve bence kendine acımak kadar insanı küçülten, acizleştiren bir başka duygu yoktur hayatta. Onun için neden bu kadar zordayım, diye kendime acımaktan hoşlanmıyorum. Bir an bu düşünceye yakalandığımı düşünsem hemen silkiniyorum. Gün içinde varolan kaos zamanında değil de şimdi farkına varıyorum bu netliğin. Son günlerde kendimi kaptırıp, çokça şikayetlenmek beni de ve doğal olarak etrafımdakileri de olumsuz etkiledi fazlasıyla. Çünkü gene bilirim ki; şükür ne denli nimeti, aşkı, muhabbeti, iyiliği ve güzelliği arttırırsa, şikayet de tam aksine azaltır, varolanları hatta.

Çokça şikayetlemek yerine sağlıklı çocuklar için çokça şükretmek gerek, biliyorum. Biliyorum da, o karmaşa ve kaos ortamında sağlıklı hiçbirşey düşünemiyorum, hemen sağduyumu, soğukkanlılığımı kaybediyorum. Peşisıra gidiyorum önüme gelen her fırtınanın.  Bugün Kerim birmilyonuncu kez çok zor uyuyup, birmilyonuncu kez çok kolay uyandığında infilaktan öteye geçtim. Bir keresinde Kerim arkamı döndüğümde ağlamaya başlayınca Selim, "Ayyy, gene uyandı!" dedi ve ben  çıldırırcasına bağırmamak, kafamı gözümü yarmamak (Ki bir ara buna çok yaklaştım, kısmen yaptım) için yüzümü kapatıp sakinleşmeye uğraştım. Sonra da çok şükür, dedim. Selim o kaos ortamında şaşırdı bunu söylediğime.. Nedenini sordu. Ben de "Çok şükür, ciddi bir hastalığı yok ya, sadece diş, bunun için şükrettim." dedim.. "A, anladım!" dedi. Anladı da. Ben sözümona anlatan idim ama ben anlayamamıştım özümde, derinlerde... Özümün kafasına vura vura anlamaya uğraşıyordum oysa. Tok! tok! tok! Hadi anla be ya!