Büyük Karmaşa!

Dün buraya oturduğumda keyifliydim. Dün çocukları erkenden uyuttum. Dün müziğimi açtım, dün kahvemi yudumladım bir yandan, dün hem yazdım hem okudum.  Dünden bir farkı yok bu gecenin de temelde. Gene çocuklar uyudu, gene aynı müzikleri dinliyorum,  gene kahvemi yudumluyorum bir yandan ancak bugün tatsızım,  yazmak da istemiyorum, okumak da... Ne yere sığabiliyorum, ne göğe vesselam.

Bugün büyük temizlik yaptım. Bir süredir zihnimi bulandıran köşe bucak işleri yaptım, yetmedi bir kaç mobilyanın yerini dahi değiştirdim. Üzerimden koca bir yük kalkmış ve epeyce hafiflemiş olmalıydım. Ancak tam aksine üstüme koca bir tır oturmuş gibi ağırım. Bedenimden çok zihnimle üstelik. Belki de temizlik esnasında çocuklara tahammülsüzlüğüm, isteklerine gönülsüzlüğüm ve hatta gönülsüzlükten öte isteklerine verdiğim delice tepkilerim, bağırış çağırışlarım etken böyle olmamda. Ve o çirkef hallerimin geceye düşen izdüşümleri ve elbette o izdüşümlerin getirdiği kahreden vicdan azabım. 

Ne zaman işler içinden çıkılmaz bir hal alsa, kaos ve karmaşa hakim olsa ortalığa, tahammülüm tamamen kaybolur, delirme anım eşikte bekler adeta bir an önce içeri girmek için.  Normalde olağan karşıladığım bir çok hal ve harekete böyle zamanlarda olağandışı tepkiler veririm. Selim bir kaç gündür televizyon kanalları arasında kendi geziniyor mesela, bir şey demiyorum. JoJo'yu felan açıyor örneğin. Normalde savsakladığım bu eyleme bugün birden delirdim. "Sen niye kendi kafandan açıyorsun bu kanalları, neden sormuyorsun?" diye. Öyle ki zavallıcığın dehşetle açıldı gözleri ve "İyi de birden ne oldu şimdi?" diyen ifade belirdi yüzünde korkuyla. O gözler ve o ifade gözümün önünden gitmiyor şimdi. Beni anneliğin bedensel yorgunluğu değil zihinsel yorgunluğu bitiriyor daha çok Bir de tutarlı davranmaktan bahsederler ya, bende bir parça bile yok bundan. Tamamen tutarsızım, tamamen dengesizim, bir gün olağan bulduğum bir eylemi, ertesi gün kesinlikle olağandışı ve kabul edilemez buluyorum. Üstelik bu dengesizliğimin an be an farkındayım, sadece engelleyemiyorum, kapılıp gidiyorum deliliğin akıntısına.  Selim de beni bildiği için kızgınlık anında ne dersem diyeyim -tamam- deyip geçiştiriyor, biliyor ki bu deli anne birazdan yatışacak, nitekim yatışıyorum  da, o zaman gene bildiğini okuyor. Tek sorun bir sonraki aşamada annenin melek mi, yoksa deli mi olacağını saptayamamak. O da anıma göre yaşar oldu.

Gündüz kontrol edilemez bir modda idim gene. Daha ağzımı açar açmaz  Selim'e haksızlık ettiğimi bilsem de durduramıyordum kendimi. Ancak gece oldu mu, uyudu mu Selim, başlıyor kıvranmalarım, karın ağrılarım, bunalımlarım, bunaltılarım. Bugün ilk defa Kerim de eklendi bu manyak gösteriye. İşler bir türlü bitmez halde iken Selim'i öyle ya da böyle zapt edebiliyorum, ancak Kerim ne uyuyor ne de duruyor  hal böyle iken. Bir nevresimleri değiştiriyorum, bir Kerim'in altını açıyorum, bir  mutfağı topluyorum, bir Kerim'i emziriyorum, bir Selim'e yemek hazırlıyorum, Bir Kerim'i sakinleştirmek için duşun altına sokuyorum, keyifleniyor, tamam şimdi uyur artık deyip ümitlenip yatağına koyuyorum. Hava da çok bunaltıcı, buharlaştığımı hissediyorum bu koşturmaca içinde, bir Selim'i soyuyorum, Bir Kerim'i boyuna. Ortalığı toparlamaya koyuluyorum sonra, derken Kerim'in mık-mık sesleri geliyor ve ağlamaya dönüşüyor o sesler, olmuyor, fiyasko ile sonuçlanıyor bu denemede, alıyorum yatağından pusetine koyuyorum bu kez, durmayacak biliyorum ama gene de süpürmeye başlıyorum ortalığı. Kerim durmuyor nitekim, bu arada Selim toz hamurlardan istiyor, ona yetişiyorum bir yandan, derken Kerim'e oyuncak ver, ı-ıh olmuyor, dön Selim'e ve bu kaos hali böyle devam ederken en sonunda Kerim'i yatağına koyup pes ediyorum. İşleri bir an önce bitirmeye bakıyorum artık. Ağlayan Kerim'e kulaklarımı tıkamaya uğraşarak olabildiğince hızlanıyorum. Bu arada Selim'in olağan isteklerine bile deliriyorum. Arada iyice kendimi kaybedip Kerim'e de kızıyorum. Selim'in içi dayanmıyor. Kardeşime kızma, diyen sesini işitiyorum. Kendimden utanıyorum. İşe devam ediyorum. En son banyo temizliği bitsin de Kerim'i alayım diye alelacele ve üstünkörü bitiriyorum işi. O sırada Kerim'in ağlaması kesiliyor. Bir de bakıyorum ki ağlayarak uyumuş. Beklemediğim bu derin darbeyle kahroluyorum. Kendimi berbat hissediyorum. Gidip uyandırmak istiyorum Kerim'i. Kararsız dururken öyle hıçkırıklarla uykusu bölünüyor,  daha beter hissediyorum, kucağıma alıp, öpüp sarılıyorum.  Sarılırken bir başka vicdan azabı ile cebelleşiyorum. Ya zavallı Selim, diyor kalbim. O hala buruk, hala kırgın sana. Kerim'i sararken onu düşünüyorum. Kerim'i temizliyorum bir yandan, gülümsüyor bana, "ahh! kalbim!", alçak kadın beni ağlamaya terkettin, demiyor da gülümsüyor gene.. Mis kokusunu içime çekerek öpüp kokluyorum ama bu öpücükler ağlatmaya meyilli beni. Duyguları düşünmek bile vakit kaybı, işe koyuluyorum. Kerim'i emziriyorum, ağlamanın getirdiği yorgunlukla uyuyakalıyor hemen. Arkasından Selim'e gidiyorum, gönlünü almaya uğraşıyorum. Yemeğini hazırlayıp, oynamaya koyuluyorum onunla. Uzun süre oyunuyoruz. Gönlünü hoş tutmak pahasına, vahşi ya da sakin ne isterse onu oynuyoruz. Akşam tatsız bitmiyor çok şükür ve uyuyor Selim de.

İlter hala yurt dışında. Şimdi farkediyorum ki uzunca bir süredir bir şey yemedim. Hatta bir süredir akşam yemeklerini atlıyorum. Yemiyorum da hala şişkoyum niyeyse. Mevzu o da değil.

Gecenin azabıyla başbaşa oturuyoruz şimdi. Bunalıyorum, bulanıyorum...