Kardeş Yarışı ve Kazan-Kaybet Doğası

Selim ve Kerim aylardır oyun oynuyorlar birlikte. Aralarında 4 yaş fark olması ve Kerim’in küçük olması sebebiyle her seferinde Kerim kaybediyor, kaybetmese bile Selim bir şekilde kaybettiğine inandırıyor onu. Acıklı bir manzara, ben çoğunlukla müdahale ediyordum kıyamayıp da. Zaten haksızlığa çıldıran bir bünyem var, bir türlü kendime engel olamıyorum Kerim’i öyle ezik, yenik ve sinik görünce. Lakin aradan geçen zamanla anladım  ki; can yakma olmadığı sürece kardeşler arasına girmemek ve işi doğasına bırakmak gerekmiş sahiden de.

.

.

.

2 yıl önce: Kerim 1,5 & Selim 5,5 yaşında iken;
Selim: Kerim, gel beraber oynayalım.
Kerim: (heyecanla) hı hıhh!
Selim: Kerim bak ben kazandım, sen kaybettin!.
Kerim: ıhhh, der ve gülümseye devam eder.

.
1 yıl önce: Kerim 2,5 Selim 6,5 yaşında iken:
Selim: Kerim gel beraber oynayalım.
Kerim: (heyecanla) geldim abi!
Selim: Kerim bak, ben kazandım, sen kaybettin!
Kerim: Ebet abi, ben kaybettim, der ve gülümsemeye devam eder.

.
1,5 yıl önce; Kerim 3, Selim 7 yaşında iken:
Selim: Kerim, gel beraber oynayalım.
Kerim: (hala heyecanla) geldim abi!
Vroom, bom, bum, çat derken oyun henüz bitmemişken:
Kerim: Sen kazandın abi, ben kaybettim!
(Kerim’in oyunu ve hayatı buymuş gibi kabulleniş hali. Üstelik yaranmak ister gibi abiye uzatması elindekileri ve ben de ezik olacak bu çocuk endişesi.)

 .
Bir ay önce: Kerim 3,5 yaşına, Selim 7,5 yaşına gelirken:
Selim: Kerim, gel beraber oynayalım.
Kerim: Ben oynamicam abi, çünkü ben hep kaybediyorum!
 .
Biraz önce; Bir ay önce: Kerim 3,5, Selim 7,5 iken:
Selim: Kerim, gel beraber oynayalım.
Kerim: Geliyolum abi!

Fiyuuuu çit çotttttt sesleri ardından:
Kerim: Ben kazandım abi! Kaz-zan-dıM! Kaz-zan-dıM!
.