Nihayet Londra…

İngiltere’ye geleli 1 sene oldu. Lakin bir türlü Londra’ya ve civarına gitmek içimizden gelmedi. Defalarca hadi deyip gitmeye niyetlendik, defalarca tam aksi istikamette; kuzey İskoçya’da gezerken bulduk kendimizi. Sanırım İstanbul yeterince yormuş ve boğmuş bizi ve İskoçya da ferahlık, doğa, sukünet bakımından da bir o kadar açmış hepimizi. Bu yüzden gezme deyince bir başka metropole girmek içimizden gelmedi. Hele ki benim. İ. desen o zaten çok sık o taraflara gittiği için hiç mi hiç meyilli değildi.

Bir kaç hafta önce ise, 3 günlük tatili fırsat bilip ve havanın güzelliğini tabii, hele bir gezip görelim, belki de oralara taşınmayı isteriz diye Londra’yı ve civarını gezmeye niyet ettik. Gece vakti arabayla yola düşmek üzere, apar topar hazırlandık ve  yola koyulduk.  Bu şekilde yolculuk kolay olsun, çocuklar uyusun ve sabahın seherinde, hem de tahminen güneşli olacak bir günde Londra bizi en güzel haliyle karşılasın istedik.

İ.birkaç saat dışında sürekli araba kullandı. Çocuklar kah uyudu, kah uyandı. Selim nispeten derin uykudaydı da, Kerim her zamanki gibi tilki uykusundaydı. İ. ne zaman mola vermeye yeltense ağlamaya başlıyordu, eh haliyle mola yerleri biraz sıkıntılı oluyordu. Neyse ki Kerim araba çalıştığı an uykuya kaldığı yerden devam ediyordu. Ve İ. ha babam, de babam araba kullanmaya devam ediyordu. Bense bir uyuyor, bir uyanıyordum. Ama uyusam bile tek gözümle devamlı İ. yi yokluyordum, zira bazen uykum geldi diyor, ödümü kopartıyor, bazen de gözü kapalı numarası yapıyor ve beni çileden çıkartıyordu. Hasılı devamlı teyakkuzdaydım. Yo, arabayı devralmıyordum, ya onu konuştuyor, ya kahvesini eline tutuşturuyor, ya da Yalan Dünya’yı vesaireyi açıp dinletmek suretiyle dikkatini başka yere çekiyordum.

.

Gittik, gittik… Derken gecenin karası açılmaya ve etraf aydınlanmaya başladı.

.

Sonra güneş doğdu ve biz gündoğumunu yollarda yakaladık. Dünyanın en harika şeylerinden biri bence bu. Biz gittik, güneş giderek yükselerek bizimle geldi. Bazen ağaçların arasından gönderdi taze ışığını, bazen tepelerin hemen üstünden ama hep bizi takip etti. O an çok güzeldi. Üstelik çocuklar da uyandı ve onlar da neşe içinde bu anın içine girdi. Hasılı her zaman çok sevdiğim;

“Yol ve yolculuk,  sabah ve tazelik, güneş ve ışık, neşe ve çocuk sesi”

bileşimlerinden oluşan mükemmel bir zaman dilimiydi benim için.

.

Şehre adım attığımızda dükkanlar kapalı, sokaklar bomboştu. Lakin herşey hoştu. Zaten bir şehri sevmek için yapılabilecek en iyi şey; güneşli bir günde, sabahın çok erken saatinde giriş yapmak o şehre. Burası da tam öyle olmuştu. Ben İstanbul’a da bu şekilde ayak basmıştım, Petersburgh’a da, New York’a da… ve üçünün de yeri başkadır bende hala, zira o ilk izlenim; ilk koku, ilk nefes, ilk duyum asılı kalmıştır hatıramda.

.

Tabii bu halin bir de negatif yansıması vardı, birşeyler yemek için açık tek yer yoktu. Satın alınacak yerler dahi kapalıydı. 24 saat açık marketleri bulmak da işi uzatıyordu. Boşverdik. Ve…

.

Rotayı ilk andan beri aklımızda olan Hyde Park’a çevirdik.

.

Hyde Park girdiğimiz andan itibaren en iyi misafirperverlikle ağırladı bizi. Bol yeşil, sabah güneşi, güneşin ışıldattığı ve neonlaştırdığı yapraklar, ışık oyunları, göl, gölgeler, taş kaldırımlar vesaireler…

Burayı gören çocuklar hemen inmek istedi.

.

Görüldüğü gibi herşey mükemmeldi. Açık mavi bir gökyüzü, gökyzünü şeritler halinde kesen keskin beyaz bulut çizgileri, göl, göle düşmüş salkım söğüt dalları, ki çok severim bu manzarayı, temiz ve nezih mekan, cıvıl cıvıl öten kuşlar, kuşlarla yarışan keyifli çocuklar, suya aksi düşmüş ağaçlar, gölgeler, devasa ağaçlar, taş kaldırımlar, ışık oyunları, burna bahar sabahı kokusunu getiren ve nefesi açan serin rüzgar, ördekler, kuğular…

Burada bir müddet durup, içimizi tazelik ve ferahlıkla doldurup çıktık Londra caddelerine...

.

Ortalık hareketlenmişti. Sokaklarda insanlar çoğalmış, dükkanlar ve kafeler açılmaya başlamıştı. Önce bir güzel kahvaltımızı ettik. Sonra Londra kazan biz kepçe güzelce turladık. Bildiğimiz ne varsa…

.

Bir Pazar sabahı, Victoria & Albert Müzesi’nin  önü. İnanılmaz bir sıra var. Sanırım müzenin açılmasını bekliyorlar. Herhalde turisttir çoğu dedim. Zira etrafta müthiş bir turist akını var. Gerçi Londra’nın özünde büyük bir karma var. Her ırktan, dilden, dinden ve renkten insan var. Üstelik buranın en büyük övünç kaynaklarından biri; bu kültürlerin yıllardır uyum içinde ve saygıyla yaşaması birlikte. Bu bakımdan dünyada da iyi anılır Londra.

.

Londra’nın gösteri dünyası, tiyatroları meşhurdur malum. İşte öylesi yerlerin kalbi sayılan West End’den geçerken Singin’ in the Rain müzikalinin gösteriminin yapıldığı salonun önünden geçtik. Tıpkı New York’taki Broadway meselesi gibi çok canım çekti, çektiğimle kaldım gene o zamanki gibi. Ancak ümitliyim, birgün gideceğim (inşaallah)

.

Mecburi molalarda kendine yer arayan küçüğümün sandalyeye sığışmış hali :)

.

Londra’nın simgesi olan pek çok yapı var. Ve de görülecek çok yer var. Ben çoğunu ismen biliyordum, cismen de yanlarından yahut içlerinden geçtim birkaçının. Buchingham Palace, Trafalgar Square, Westminster Abbey, London Eye, Tower of London, Covent Garden, Piccadily Circus, Big Ben, Tower Bridge ve pek çok müze (Natural Museom of History .. ) vesaire var. Benim bu yapıların içinde gördüklerim arasında en çok sevdiğim Tower Bridge oldu. Sanki pastadan yapılmış gibi masalsı geldi çünkü bana. Hele o turkuazımsı tatlı mavi çok sevimliydi.

.

İşte şu güzel olay; bisiklete birkaç pound atıp binmek ve istediğiniz bir yerde geri vermek. Şimdi Türkiye’de de bazı yerlerde bu uygulamaya geçilmiş, okuduğum kadarıyla Kartal’da, Caddebostan sahilde ve İstanbul dışında bile var, harika değil mi? Olacak, olacak güzel ülkemde çok güzel de şeyler oluyor ve olacak da inşaallah!

.

Şehir kalabalıklaşmaya başladığında ve trafik arttığında bitirdik turumuzu. Ve gene bizim mekana gittik. Yani Hyde Park’a.

.

Hyde Park da kalabalıklaşmış ve epeyce canlanmıştı.

.

Çocukların karnı tok, şükürler olsun sırtı pekti. Ben saklambaç oynamaya giriştim onlarla ve işte şu şekilde birbirlerini kovalamaya çalışırken ağaç arkasında unuttular beni :)

.

Sonra deniz bisikletine bindik. 2010 senesinde, Eskişehir’de bunlara bindiğimizden beri Selim hasretlerini çekmekteydi. Ama bu kez Kerim de farkındaydı neye bindiğimizin şekilde görüldüğü gibi:)

.

Ve ben ağaçlarımla hasbihal ettim. Artık iyiden iyiye boşverdim etrafımdakileri. Gidiyorum, selamlıyorum, seviyorum, okşuyorum, konuşuyorum sonra fotoğraflarını çekip vedalaşıyorum.Zaten burada öyle kimseler dikkatlice bakmıyor bir diğerine.

Burada da veda ettim ağaçlara, Hyde Park’a ve ayrıldık oradan.

.

Hadi Türk mahallesi civarlarına gidelim dedik. İ. nin bildiği yerler vardı. Oraya gidene dek çocuklar baygın halde uyudu. Arabayı restoranın camekanı önüne çektik ve çocuklar uyurken başbaşa yemek yedik. Duvarda çok sevdiğim Türkan Şoray’ın bu güzelim fotoğrafı vardı. Yemekler harikaydı. Bu yüzden Londra’da yaşamak vardı. Zira İskoçya’da hele Glasgow’da doğru dürüst bir Türk restoranı bulmak kolay değil. Olanlar nezih değil, yemekler de lezzetli değil. Buraya açılacak adam akıllı bir restoran alır götürür işi oysa. Gelmeye niyeti olan varsa duyurulur:) Üstelik buranın yerlisi dışarıdan almayı, dışarıda yemeyi seviyor ve hakiki Türk yemekleri her yerde olduğu gibi burada da akılları baştan alıyor ama dediğim gibi hakikisini yapan bulunmuyor.

Londra macerası şimdilik bitti, fotoğrafları derleyebilirsem Hyde Park’ın en canlı saatlerinden, en canlı karelerle geri dönebilirim:)

Ve Instagramdan kalma etikem: #çoksonsuzşükür !