BilimSelim - Aşırı Özgüven

Özgüvene Giriş'te bir sakınca yok ancak özgüvenin aşırılığı, azlığı gibi ziyan edebilir kişiyi maazallah. Selim yetişkinlerle çok rahat diyaloğa giriyor, benim aksine havadan sudan konuşmayı pek bir biliyor, sessizlik oldu mu yetişkinler gibi konu açmaya uğraşıyor vs. İlk bakışta iyi bir davranış biçimi olarak görülen bu girgin hareketler, ne yazık ki bu zamanda  her zaman faydalı olmayabiliyor. Nitekim ve maalesef devran eski devran değil. Hele ki İstanbul gibi kirletilmiş bir şehirde bu hal insanı korkutuyor. Bazen onunla konuşmaya çabalayan birine -annem yabancılarla konuşma- dediğini işitiyorum ve ah, tamam bu kez oldu,  derken daha, bir bakıyorum ki Selim bu cümleyi devasa bir konuşmanın giriş cümlesi olarak kullanmış sadece.

Selim hareket bakımından atılgan bir çocuk değildir. Parkta, bahçede körü körüne atlamaz, zıplamaz, tırmanmaz. Hep tedbirlidir. Ama iş dışarda dolaşırken el tutmaya, anne babayı beklemeye, kaptırıp gitmemeye vesaireye gelince tüm korkaklığı kaybolup gidiyor. Kaldırımda bir anda elimi bırakır, elimde poşetler olur vs. koşturamam -ki hamileliğimde az çektirmedi bana bu yüzden- seslenirim, bağırırım artık çaresizlikten, yanıma gelir gayet sakin -Bana bir şey olmaz anne, endişelenme!" diyerek öyle yayvan ve rahat konuşur ki, hem kızarım, hem korkarım bu aşırı özgüvenden.

Geçenlerde giyim mağazalarının birindeydik. Her zamanki gibi giysilerin arkasına -saklanma, uzaklaşma, kaybolma- ona göre oyun, bana göre eziyet içindeydik. Ne dersem diyeyim aldırmıyor, çok kızsam ya da tehdit etsem belki biraz duruluyordu ama gene illa ki kayboluyordu. Bir ara benden uzaklaşıp serbest dolaşıma geçti. Ben de bir gözle giysi bakıyorum, bir gözle onu takip ediyorum. Beri yandan İlter bebek pusetiyle ayrılıp bir köşeye oturmuş, oflayıp puflamakta. Selim bana kalmış yani. İyice uzaklaşıp ara sıra yanıma uğrayan Selim:

-Anne bak, böyle tek başıma geziyorum ya, şimdi görenler beni büyük bir çocuk zannediyorlardır. dedi. Saftiriğim benim, kimbilir ne hayallerle mağazada gezmekteydi. Ben de bu günün ve beni dinlemediği onca günün acısıyla, olayı fırsat bilerek, o tatlı hayallere çomağı soktum;

-Bence büyük bir çocuk değil ama kaçırılmaya müsait bir çocuk zaannediyorlardır, dedim. İrkildi, gözlerini gözlerime dikti. Hiç acımadan devam ettim, nitekim yumuşak anlatımlar, korkutmadan yapılan yaklaşımlar belli ki fayda vermemişti, çare korkuya tam gaz yüklenmekteydi belki.

-Şimdi çocuk hırsızları uzaktan bakıyorlardır, hangi çocuk annesinden ne kadar uzaklaşıyor, nereye saklanıyor, annesi sesini duyuyor mu, geri dönüyor mu, yabancılarla konuşuyor mu, diye. Böyle bir çocuk bulduklarında ona yaklaşıp kaçırmak üzere hazırlanıyorlardır.

Evet, acımasızca idi, biliyorum. Çocuğu paranoyak edebilirdi bu üslup, ancak Selim'de bugüne kadar başvurduğumuz modern yaklaşımlar, dozunda konuşmalar ve basit korkutmalar maalesef  iş görmemişti. Hem maazallah kaçırılsa daha mı iyiydi? İşte aşırı özgüven böyleyken tehlikeli idi vesselam. Bu konuşmanın üzerine ilk defa Selim yanımdam uzaklaşmaya çekindi. İki adım atınca büyük hareketlerle ve seslice el sallıyor -Anne, ben burdayım, çok yakınında- deyip yerini belli ediyor, kısa bir süre sonra da geri dönüyordu. Her yer değişiminde tekrarladı bu sahneyi. 

Bir kaç gün önce de bir yazımda ucundan anlattığım gibi, otelde asansöre binmek üzereyken atıldı hemen ve çokbilmişiliğin ve özgüvenin etkisiyle 6.kata,  yetmezmiş gibi kapıları kapatan butonu da bastı ve ne ben ne de pusetle gelen İlter yetişemedik. Selim gitti, giderek azalan sesi kaldı yadigar. Ben panikledim ama İlter soğukkanlılığını korudu Allah'tan. Yukarı çıktım 2.bir asansörle, İlter de aşağıda bekledi. İyi ki beni dinleyip yukarıya çıkmamış o da. Nitekim Selim aşağı inmiş o çıkıştan sonra. Bana geldiğinde, kolay kolay ağlamayan, ağlasa da bunu insanlar içinde asla yapmayan çocuk salya sümük  ağlıyordu, perperişan. Ertesi gün asansöre bindiğimizde ise bizim gelip gelmediğimizi kontrol etmeden asansöre binmedi ve her defasında düğmeye basmaktan kaçındı. Sonra da dedi ki "Bak dersimi almışım gördün mü anne, artık düğmelere basmıyorum siz gelmeden!" Velhasıl-ı kelam; Bir musibet bin nasihata bedeldi!