BilimSelim - YaşGünü Hediyesi

Dün doğum günüm idi ya hani sözümona. Gün içinde Selim'e "Bugün benim doğum günüm!" dediğimde heyecanlandıysa da işin içinde pasta, mumlar, kutlama olmayacağı için heyecanını hemen kaybetti. Tavrını merak ettiğimden "E, hani yaşgünü hediyem yok mu?" dedim. E, ama siz beni bir yere götürmediniz ki, sana bir şey alayım, dedi derhal. Ben de her zaman almak gerekmediğini, eliyle yapacağı bir şeyin benim için çok daha kıymetli olacağını söylediğimde yüzünü buruşturdu ve benim için bir şey hazırlamadığını söyledi. Aradan zaman geçti. İçinden muhasebesini yaptı demek ki. Buraya getirdiğimiz sayılı kitaplarından birini bana uzatarak; "Al, bu senin doğum günü hediyen anneciğim, istediğin gibi kullanabilirsin, hatta dilersen beraber de okuyabiliriz." dedi. Bu bana mı hediye oldu, ona mı belliydi aslında ama bir anne asla bunu belli edemezdi.
Nitekim ben de her ne kadar deli de olsam, sonuçta bir anneydim,  uyanıklığını es geçerek "A, tamam beraber okuruz, çok da hoşuma gider." dedim. Sevindi bizimki. Arkasından babamla bir sürprizimiz daha var sana, dedi. Olmadığını bilsem de içten içe bir heyecan dalgası kapladı beni, "Ya olursa" diyen sesler zihnimde gidip geldi. Sonra "Be hey dingil Kezban, toparlan, hani bir beklentin yoktu, çocuktan duyduğun tek laf üstüne zil çaldı eteklerin, sen değil miydin doğum günü zırvası da neydi, geçelim bunları diyen!" diye silkinmeye çabaladım kendimi.

Akşam yemeğe çıktığımızda sorunsuz davranmasının da benim için büyük bir hediye olacağını söylediğimde büyük bir anlayışla -tamam!- dedi bana Selim. Benim için resmi giysilerini giymeye razı oldu ve yemek süresince sakin olmaya söz verdi. İşin içinde puanlaını arttırma ve onunla birlikte oyuncak kazanma fikri olunca daha kolay çekidüzen verdi kendine. Ikındı sıkındı ama hatırlattıkça verdiği sözleri, elinden geldiğince toparlamaya çalıştı kendini. Derken tekrar babamla sana bir sürprimiz var deyince, kendi içimde anormalce gidip gelmek yerine doğrudan İlter'e dönüp "Benim için hazırladığınız bir sürpriz var mı? Yoksa yok de, boş yere beklenti içine girmeyeyim! dedim. "Yok!" dedi İlter de gayet açık biçimde. Biraz burkuldum ama o pis beklenti hissinden de kurtuldum. İlter sezinledi mi bilmem ama Selim burkulmamı sezinlemiş olmalı ki derhal atıldı; "Benim sana bir sürprizim var ama, bir hikaye, senin için, dinle!" dedi. Derken sokulup yanıma, sıcacık nefesi ve bence hala süt kokan, nefis ağız kokusuyla anlatmaya girişti;

-Bir varmıışş, bir yokmuşş.. Evvel zaman içinde bir kalamar* çocuk varmış. Çok yaramaz bir çocukmuş bu. Bir gün kalamar çocuğun anneleri dağlı, tepeli bir yere gezmeye gelmişler. Kalamar çocuk da  bu yerlerde canı istemiş hoplamış, canı istemiş zıplamış. Annesinin ve babasının uzaklara gitme, kaybolursun sözünü dinlememiş. Gitmiş, gitmiş... Bir de bakmış kaybolmuş. Sonra bir çocuk hırsızı** gelmiş yanına.  Gel, annen, baban burda demiş, bir bakmış kaybolmuş. Gel, annen, baban burda demiş, bir de bakmış daha da kötü kaybolmuş. Kötü yerlere gelmiş ve bir de bakmış ki bir uçurumun kenarındaymış. Sonra  (Burda yapışkan bir ses tonuyla) "Eah,  ben yüzme biliyorum beah, atlayayım da kurtulayım şu hırsızdan!" demiş ve atlamış. Oysa yüzme bilmiyormuş  ve boğulmuş. Böylece dersini de almış.***, deyip hikayeyi bitirdiğine dair işaretini verdi her haliyle.

-Hikaye bu şekilde mi bitti yani? 

-A, hayır! Sonra çocuğu bulmuşlar ve hastaneye götürmüşler. Yani mutlu sonla bitti. 

-Çok sevindim. Hikayen çok güzeldi ama bir an yaşgünü hediyemin kötü sonla biteceğini sanarak üzülmüştüm, dedim. 

Aslında niyeti mutsuz bitirmekti ama benim sorumdan çıkardığı sonuç ve yaşadığım hayal kırıklığı ve bir de mutsuz figürlerden hoşnut olmadığımı bilmesi sebebiyle değiştirivermişti sonucu.

Yemek boyunca üstün bir direnç gösterdi dayanabilmek için. Hatta bir ara her zamanki gibi biz timsah ailesiyiz, teklifine gayet olumsuz cevap vermiş olsam da, kırsam da kendisini, o kırmadı beni. Ağrıyan karnını bile gizledi. Bana fotoğraf için gülen, sakin pozlar vermeye bile tamam dedi. İlerleyen saatlerde saç baş dağınık, kravat atılmış, gömlek fışkırmış, pantolon sarkmış ve koltukların üstünde gezinse de iyi idare etti Devasa yürekli oğlum benim. Bana gerçekten de en unutulmaz ve en manidar doğum günü hediyesini verdi üstelik.

Akşam fena değildi. Kahvelerimizi bile içtik. Zira Kerim uyumuştu zaten ve Selim de zaptetmek için telefona yüklediğimiz -Hayat- belgeseli ile kendinden geçmişti.

*Kalamarı çok seven oğlum, gece boyunca patlayana dek kalamar yedi, bu durumda hikayenin kahramanının da kalamar olması kaçınılmaz idi. Zaten kendi de şöyle anlattı: "Hani ben kalamar çok  seviyorum ya, bu gece de kalamar yedim ya, ordan aklıma kalamar geldi."


**Dışarda kendi başına buyruk davranması, ortalıktan kaybolması, hatta saklanması ve hiç korkmadan uzaklaşması sebebiyle iyice gözünü korkuttuğum çocuk hırsızlığı fikri içine işlemiş anlaşına.

***Dün otelde hepimizden önce asansöre atıldı Selim, biz yetişemeden 6. kata bastı ve gitti. Arkasından panikle ben ve bebek de diğer asansörle çıktık, şükürler olsun soğukkanlı düşünebilen İlter aşağıda kaldı. Ben 6.kata çıktığımda inmemişti Selim, tekrar Lobiye basmıştı demek ki. Bir süre sonra hıçkırıklarla indi asansörden babasıyla. "Ben siz yetişmeden bastım 6'ya sonra kapı kapanınca elimi atamadım, ya kapanırsa elim kopar diye, sonra 6.kata gelince, gene Lobiye bastım, siz ordasınız diye. Ama çok korktum, çıkarken de ağladım, inerken de. Ama sonra babamı gördüm. sevindim". diyerek hıçkırıklarla anlattı başına gelenleri. Gece de boyuna diş gıcırdattı sanırım olayın etkisiyle. (Birşeyden korkunca oluyor nitekim) Dersini alan çocuk hikayesi de ordan kalma anladığım.