BilimSelim - Özgüvene Giriş

Selim'in özgüveni çok yüksektir. Biraz yapısal, biraz da benim ona abartılı tutumumdan kaynaklanan bir haldir. Nitekim bebekliğinden beri ziyadesiyle önemsedim hislerini, anlatmaya çalıştıklarını. Konuşmaya başladıktan sonra söylediklerine pür dikkat kesildim. Öyle ki hangi ortamda olursa olsun, kim konuşursa konuşsun, Selim konuşmaya başlamışsa, benim için diğerleri birden flulaşır ve sadece Selim'in görüntüsü ve sesi netlik kazanır. O konuşurken herşey ve herkes figüran olur adeta. Dolayısı ile dinlenilmeye çok alışıktır, öyle pasif dinleyici de değil bahsi geçen, aktif dinleyici ister karşısında. Son demlerde, bebekle birlikte artan yoğunluğumdan  eskisi gibi bir durum geçerli değilse de Selim o hal üzerine kaldı bir kere. 

Şimdilerde dinleyelim ya da dinlemeyelim, arkamız dönükken bile derdini anlatmaya kararlı. İçtenlikle dinlemediğimizi bilse de bizi konuşmanın içine çekene dek sorular sorar ve cevap bekler. Cevap gelmezse asla ve kat'a susmaz, ta ki ayılıp cevabı veresiniz. Üstelik laf olsun diye cevap verdiniz diyelim, anında yakalar ve "Sen ne demek istedin?" der yahut "Sanırım sen başka bir şey anladın." diyerek silkinmeye vesile olacak cümleler kurar. Çarşıda, pazarda satıcılarla, onunla ahbaplık kurmaya çalışanlarla, hemen muhabbete girer, ve ola ki konuşmaktan aciz bir satıcı, meymenetsiz bir taksici ya da herhangi birine denk gelmişse vay o kişinin haline! Aynı soruyu takılmış plak gibi defalarca sorar, araya girerek çekip ayırmanız gerekir o ortamdan. Bir de yetmezmiş gibi, bir türlü tonunu düşüremediğimiz ses tonu ile; "Anne galiba bu amca biraz mutsuz!" ya da "Baba, sanırım bu amca biraz huysuz!" yahut "Anne, bu amca ne kadar da kaba!" yahut da "Baba, sanırım bu teyze uykusuz kalmış, o yüzden böyle huysuz!" diyerek bence haklı, beri yandan utandıran cümleleri sarf eder aşikar biçimde. İşte o yüzden Selim'le bir arada olmaktan kaçınan insanlar olur. Analizleriyle insanı utandıran bir yapısı vardır.

Geçenlerde apartmanda oturan, selam vermediği gibi selamı da almayan, son derece meymenetsiz alt komşuya rastladık binadan çıkarken. Ben daha önce pek çok kez karşılıksız selama maruz kaldığım için, bu kez  sessizce geçip gidecektim ki yanından; gayet insancıl ve sıcakkanlı bir biçimde -merhaba- dedi Selim adama. Adam hiç duymamış gibi posta kutusunu incelemeye devam etti. Selim bu vazgeçer mi? Tekrar -merhaba- dedi sesini daha da yükselterek ve yaklaşarak. Adam gene aldırmadı. Selim biraz bekledikten sonra bana döndü ve "Anne, bu amca ne kadar da kabaymış, oysa bir merhaba diyebilirdi!" diye öyle olağan bir şekilde dile getirdi ki durumu, adam kafasını devekuşu gibi  hepten gömmek zorunda kaldı posta kutusuna. Ben de -öhm-belki de duymamıştır!- kurtarma cümlelerine hiç girmedim, zaten doluydum bu marazi adama; "Aferin benim medeni oğluma, sen selam vermekle, en iyisini yaptın, karşındaki alır almaz kendi bilir!" diyerek, isterse duysun isterse duymasın dedim inadına.

*Adam sağır değil bu arada.