Zincirlenmiş Hayvan

Şafak sökmeden güne başlıyoruz bir süredir. Güne erken başlamak iyi ancak dünyaya sisler ardından bakarken, birbiri ardına sıralanan istekler bombardımanına tutulmak çok yorucu. "Anne çiş, anne kahvaltı, hatta anne çikolata ve dondurma, anne televizyon, anne su, anne kaka!" gibi Selim'in isteklenmelerine Kerim'in devamlı vızıltıları eşlik etmekte. Bir gün, iki gün idare edebiliyorum da üçüncü günde infilak noktasına geliyorum illa ki. Üstelik alabildiğine bir keyifsizlik var üstümde, nedenini bilmediğim. Ne bir şey yapmak istiyorum, ne de hiçbir şey yapmadan durmak.
Her iki hal de son derece can sıkıcı. Belki kendi halime bıraksalar bir süre yastığa gömerim kafamı, ardından alealede bir şeyler geçirip üstüme, atarım kendimi dışarılara. İçimdeki bu pis enerji tükenene dek yürürüm de yürürüm. Oysa şimdi, bendeki en egemen ve en etkin davranış biçimi olan bağımsızlığım, zincirlenmiş vahşi bir hayvan gibi kilitli kalmak durumunda. İçerden kudurmuş hırıltılarını duyuyorum, dışarı çıkmaya can atıyor biliyorum ama -Dur!- demek zorundayım ona. Lakin evde bana bağımlı iki sabi mevcut artık. Oysa ziyadesiyle sinir bozukluğu yapan bu pis enerjinin, bu cerahatın akıtılması gerek bir an önce. Alıp başımı yastığa gömemem, yollara da vuramam kendimi. Bu sırada o pis enerji giderek büyür, büyür, büyür dev bir tömöre dönüşür ve büyük bir patlamayla infilak eder.

Bugün sık sık bu patlamayla mücadele ettim. Kah içimde patlattım, kah küçük parçalara bölüp dışarı akıttım, kah pasif bir patlamayla dışarı vurdum; ağladım sessizce.

Normal bir günde çocuklarımla birarada olduğum için sayısız şükürler ederken, böylesi günlerde kaçacak yer ararım.  Günlük rutinim dayanılmaz gelir bana. Nerdeyse her gün otomatikleşmiş olarak yaptığım nice eylem böylesi günlerde üstüme yığılı kalmış devasa bir kaya gibi ağır gelir. Ah, derim içimden, biri gelse de bir yarım saatliğine baksa çocuklara. Bilirim o yarım saat bile toparlanmaya yeter, yeter ki yalnız kalayım.

Bakarım olacak gibi değil, banyoya kapatırım kendimi. Kapatırım dediysem gerçekten kapatamam, zira Selim tırmalar kapıyı kapatırsam bilirim. Bugün de biraz sakinleşebilmek ve yalnız kalmak için banyoya girdim. Kerim'i de pusetinde banyoya aldım. Selim içerde oyun oynarken ben de bangır bangır Red Hot Chili Peppers dinledim. Aslında Dream theater dinlemek istedim ama çocukları korkutmak istemedim. Zira böylesi zamanlarda nedense sert müzik dinlemek isterim. Müziği açtım, kendim de bağıra çağıra eşlik etmeye başladım. Giderek sakinleşiyordum. Derken Selim İlter'in gitarını alıp geldi, kuruldu banyo kapısının eşiğine. Vurdukça vurdu tellere. RHCP ile gitarın bozuk sesi birleşince önce "Ya Sabır!" çektim içimden, derken seslere Kerim'in ağlaması ve Selim'in konuşmaları da eklenince kaybediverdim kendimi. "Yeteeeeeeeer!" diye aniden parlayarak kovaladım Selim'i.

Sonra bir deneme daha yaptım. Odaya geldim. Selim'i de odasına oynaması için gönderdim. Gene müzik açtım. Bu kez Emre Aydın dinlemeye başladım. Ben müziği açar açmaz kasıtlı mı kasıtsız mı bilmem, ki bana o sırada kasıtlı geliyordu, Selim melodikasına sarıldı. Birbirinden bozuk nağmeler eşlik ediyordu Emre Aydın'a. Berbat bir andı. Önce gene "Ya Sabır!" çekerek iyi düşünmeye çalıştım. "Bak, müziğe eşlik etmeye çalışıyor." diyerek yatıştırmaya çalıştım kendimi. Ancak ben yatışmak isterken o pis enerji giderek yükseliyordu gene. Ve bir patlama dalgası daha geldi.

Patlamanın ardından nispeten duruluyordum. Bu sırada Selim'le uygun bir konuşma yapmaya çalışıyorum her defasında. "Güne sevimsiz başlayınca böyle oluyor,  kahvaltıda mızmızlanman ve hoşnutsuzluğun rahatsız edici, özellikle bugün. Sinirlerim bozuldu bir kere, yatışmak istiyorum ama, olmuyor." dedim. O da bana şu yanıtı verdi; "Anne, bence sen uykusuz kalmışsın, ondan huysuzsun. Şimdi yatağına git, (kendisi de iyice gerinip) böyle gerinip rahatla ve uykuya dal. Uyanınca sinirinin bozukluğu geçer!"