Haydi Abbas, Vakit Tamam!

Çok sıkıştığımda kaçma huyum vardır benim. Ne zaman işler içinden çıkılmaz bir hal alsa, ne zaman canım sıkılsa olaylara ve insanlara, ne zaman birilerinin benden önce gitme ihtimali doğsa yahut ne zaman şahit olsam insanların riyakarlığına bırakıp gidesim gelir uzaklara! Hele ki gitme mevsimi de gelip dayanmışsa kapıma imkanı yok duramam oralarda.

Durağan bir yapım yoktur benim, sürekli değişkenlik ararım. Çabuk sıkılır, çabuk usanırım birilerinden ya da birşeylerden. Tekdüzeliğe bir yere kadar dayanırım, doyma noktam geldiğinde ise;  kapılarda, elimde valizimle karşılarım onu. O andan itibaren hiçbirşeyi görmez gözüm, ne varsa ardımda, bir kenara atarım. Gitmek gerekir!

Herşeyi yoğun yaşarım, belki ondandır çabuk sıkılmalarım. Üstelik sıkıldığıma dönme huyum da yoktur. Çabuk tüketirim ne varsa. Bir şarkıyı sevsem binlerce defa kusana dek dinler, sonra birden bir kenara atarım bir daha dinlenmemek üzere. Bir giysiyi sevsem her rengini alacak kadar kaybederim kendimi. Her gün o sevdiğimi giymek isterim. İsterim de etraftan utanırım. Birini sevsem bir dakika kalmak istemem onsuz. Ama gün gelir ondan kaçarım. Bazen kitap okuma hastalığına tutulurum, orda da aşırılıktır gene yaptığım. Onlarca kitabı doluştururum eve. Aylarca gece gündüz nerdeyse yemeden, içmeden okurum da okurum. Nefes nefese, bunca kitabı nasıl bitireceğim diye efkarlar basarak hem de. Uykularım kaçar. Ta ki gene doyma noktam gelir bulur beni de, çekip çıkarır bu haletten. 6 ay kitapsız yapamam, 6 ay da kitaplara dokunamam. Bir ara filmlere dadanırım. İzlenecekler listesi hazırlarım. Günde 3 film izleyecek kadar kontrolden çıkarım. Ne kimse bana gelsin isterim, ne de ben çıkayım dışarılara bu dönemde. Telefon dahi çalmasın isterim. Müziği bangır bangır dinlemekten hoşlanırım. Kısık sesle dinlemektense hiç dinlememeyi yeğlerim. Ya Hepçi, Ya Hiççiyimdir. Ortalarda sabitleyemem kendimi asla. Herkesin yaptığı tiksintiye sebep olur, hemen aksini yapma isteğini doğurur bende. Anarşiştlik de var biraz serde.

Çelişki yumağıyımdır. Bir yandan kalabalıklara karışmaya bayılırım, bir yandan devamlı yalnızlığımı kollarım. İnsancıl tarafım Sufizmi sever, Yabanıl tarafım Ezistansiyalizmi. Bir yanım hoşgörü, ümit, şefkat doludur, bir yanım tahammülsüz, karamsar ve olabildiğine hiddetli. Gittiğim yerde yerleşik hayatın düzenini özlerim,  kaldığım yerde ise gitmenin dağınıklılığını.
 

Serbestliği severim kendi hayatımda. O yüzde sinemaya yalnız gitmektir yaptığım. Ne kimseyi kendi istediğim filme götürür, sevdi mi sevmedi mi endişesine kapılırım, ne de biri beni kendi istediği filme götürdüğünde şikayetlenirim böylece. -Baskı- hiç hazzetmediğimdir, ne ki ben de başkasına yaparım. Evime gelen biri kalkmaya davrandığında kal, demem, diyemem. Bana da söylensin istemem. Bazen "Biraz daha otursaydınız." demek gerekir, zar zor çıkar kelimeler ağzımdan, o an daha  iğrenirim bu iğreti ve riyakar sözcüklerimden.  Laf olsun diye konuşmayı hiç sevmem zira. Hazır cevap değilimdir. Açıkça üstüme saldırılmadıkça saldırmayı bilmem. Ansızın biri tarafından iğnelenmişsem afallarım, burkulurum ama hemen harekete geçemem. Ah-u vah ederim belki sonrasında hepsi bu.

Meraklı değilimdir. Cevapları insan hallerinden çıkarmaya bakarım, soru sormayı hiç sevmem. Laf olsun diye soru soranları da önemsemem. Bazen 3 gün 3 gece konuşmak isterim, susmak nedir bilmem, bazen tam aksine 40 gün 40 gece susmak isterim, tek kelime etmek istemem. Başkalarına yük olmayı hiç sevmem, ne ki başkası da bana yük olsun istemem. Yardım istemeyi, aman demeyi hiç bilmem. Kadın-erkek işi ayırt etmeden sırtlanırım ne varsa. Gık! demem. Konforlu yaşamayı da bilmem nitekim. Hep iğreti, hep yarım yamalak, hep her an olduğum yeri terk edecekmişim edasıyla, yeterince yaşarım.

Şimdi anneyim. Hem de 2 çocuklu bir anne. Bütün bu anlattıklarımı bana bir kaç beden büyük gelen -Anne Kalıbı- içine sığdırmaya uğraşıyorum tüm gayretimle. Belki de bu yüzden tüm çelişkilerim, tüm gel-gitlerim,  tüm sabırsızlığım, kendimi kaybedişlerim. Üstelik mantığı kör, duygusu oldukça yüksek biriyim. Öngörülerim azdır olaylar hakkında. İşte burda Allah'ın sevgili kuluyum, ki İlter beni tamamlayan unsurdur. Ha, deyince ötesini berisini düşünmeden gitmeye davranan beni durduran, sakinleştiren, -Bir soluklan hele!- diyenimdir.

Şimdi gene gitmeye sevdalandım. Akraba diye bildiklerimizin saçmaları da üstüste binince gitmeye iyice odaklandım. Üstelik tam da insanlardan usandığım ana denk düştü bu saçmalar ve riyakarlıklar. Riyakarlık ki en çok soğuduğumdur.

Dilimde hep aynı mısra; "Haydi Abbas, vakit tamam, akşam diyordun, işte oldu akşam."

De 2 çocukla hemen nereye böyle Abbas Hanım?

( Yazarken dinlediğim, dinledikçe gaza geldiğim Buika- La Falsa Moneda )