Emziren Anne Embesilliği

Emziren anneler aptallaşır derler. Malum dünya dertleriyle dertlenmesin, anne ve bebek çemberinin dışına çıkılmasın, mutlu ve mesut günler geçirsinler diye. Haliyle o kıymetli anne sütüne de bir zeval gelmesin diye. Ben ilk kısmı ziyadesiyle yaşadım ve yaşıyorum hala. Yani aptallaşma kısmını. Ancak ikinci kısma geçemedim. Belki de evde gözünüzün içine bakan bir başka çocuk varken anne-bebek çemberinin dışına çıkmamak, dünyaya gözünüzü kulağınızı kapamak mümkün olmadığından. Belki de ilk çocuklar için geçerlidir bu teori.

Uykusuz geçen gecelerin, iki çocuk arasında koşuşturmanın, aman büyüğü ilgisiz kalmasın, aman küçüğüne bir zarar vermesin, aman küçüğü de ihmal edilmiş olmasın, aman sütüm azalmasın, aman kompostom, aman yumurtam, sütüm, etim, aman ananas suyum, aman temizliğim, aman yemeğim, aman kocam da dışlanmış hissetmesin diye dertlenirken, bir de tüm bunların üstüne emzirmenin embesilliği eklenince düşünün annede kopan vaveylayı.

Bazen çok ürkütüyorum kendi kendimi. Çünkü bir çok eylemi otomatikleşmiş olarak yapıyorum ve malzemede yahut mekanda en ufak bir oynama ya da değişiklik tepetaklak etmeye yetiyor beni ve rutinimi. Evde bir tuzluğun yeri değişse örneğin bu büyük bir dalgaya dönüşüp ters yüz edebiliyor ortalığı. Kuantumdaki kelebek etkisi misali. Dünyanın bir yerinde bir kelebeğin ufak bir kanat çırpışı, dünyanın bambaşka bir yerinde büyük bir olaya dönüşebilmesi gibi. 

Kerim'in Cold-Mix adında; asla ağızdan verilmeyen ve tene bile değdirilmeden sadece giysiye sürülen ve burnu açmaya yarayan bir ilacı var. D vitamini ile aynı yerde duruyorlar. Çok kere D vitamini yerine Cold-Mix'i Kerim'e vermek üzereyken yakaladım kendimi ve dehşete düştüm korkumdan. Üstelik ayrı ayrı yerlere koymayı da uzun süre düşünemedim nerdeyse. Türk kahvesi yaparken suyu cezve yerine kahve kutusuna koymaktan da son anda kurtuldum çok kez. Çamaşır makinasını çalıştırmaya hazır hale getirip en son düğmeye basacağım an çıkan başka bir işle çamaşırları ertesi güne dek o vaziyette bıraktığım da çok oldu. Bir şey almak için odanın birine girdiğimde bir başka şeye dalarak serseri mayın gibi odanın içinde dört döndüğüm de olmuştur, olur ısrarla. Dışarı çıkarken çocukların üstünü başını derleyip toplamaktan, çanta hazırlamaktan, çocukları zaptetmekten, zar zor giyinmekten per perişan olarak kapıdan çıkarım hep. Dağılmış ancak muzaffer bir komutan edasıyla. Ancak yedek giysiler, biberonlar, bebek bezleri, oyuncaklar vs. derken unuttuğum tek şey vardır: kendi cep telefonum. Bir de çekine çekine söylerim İlter'e unuttuğumu. O da her zamanki gibi söylene söylene gider gerisin geri eve. Bu dönemde en tehlikelisi benim için eşyaların yerini değiştirmektir. Zira  o eşya lazım olduğunda rastlantısal olarak bulmuşsam ne ala, yoksa hak getire! Alıp da bir yere yerleştirdiğim ve bir daha bulamadığım eşyaları ikinci kez almak zorunda kaldığım çok oldu.

Birileriyle konuşurken özellikle fikir üretmek durumundaysam aptallığım tamamen ayyuka çıkıyor şimdilerde.  Halimi bildiğimden sürünün peşine takılmayı seçiyorum bu aralar. Birilerini uzun süre aktif olarak dinleyemiyorum. Kafam da, görüşüm de bulanık çok.  Hep sisler ardından bakıyorum sanki dünyaya. Elim de çok titrek bir süredir. Neye elimi atsam boşluğu tutar oldum nerdeyse. Kerim'in doğumundan beri mutfaktaki cam eşyalar seri bir sirkülasyon içindeler. Bardaklar hep tek tük kaldı. Eskiden cam kırılmasından ödü patlayan ben şimdilerde doğal karşılar oldum bu durumu. En son bu gece 2 bardak birden kırdım. Ve bir süre bakakaldıktan sonra kahvemi pişirmeye devam ettim istifimi bozmadan. Mutfağı toparladım. En son süpürgeyi açıp  Ederleziii, Ederleziii diye çığırarak temizledim ortalığı gayet sakin.