BilimSelim - Selim Ekolü

Selim'in Alerjik Astım hastalığı tepe noktasına ulaşmış durumda. Hem onun süregiden hastalığı, hem de Kerim'in rutin kontrolleri sebebiyle sıklıkla doktora uğruyoruz. Sıra beklerken yahut Kerim muayenede iken Selim oyun odasında epeyce vakit geçirme fırsatı bulur. Bu sırada da oyuncaklardan ve yaşıtlarından ziyade annelerle muhabbete girer. Bir türlü düşürmeyi başaramadığımız yüksek ses tonuyla, çın çın öterek konuşur adeta.  Annelerin çocukları hakkında yorumlar yapar, kendi hakkında bilgiler verir, hayat hakkında, hayvanlar alemi, bitkiler, uzay, tarih öncesi ne varsa... Hatta hızını alamayıp aile mevzularımıza uzanır konuşma. Ben de içerden yüreğim ağzımda dinlerim, ya mahremimizi de dökerse ortaya diye.

Geçen gün gene Kerim'in muayenesinde idik. Selim de oyun odasında anne ve babalarla hasbihal etmekte idi. Ve aklına düşen ne varsa paylaşmakta idi gene. Anneler kah şaşırıyor, kah eşlik ediyorlardı konuşmalarına. Biz de odadan seslerini duyuyoruz. Bir ara doktorumuz "Size bir teklifte bulunacağım." dedi. "Selim'i yarı zamanlı, sigortalı işe başlatmak istiyorum burda, zira bekleyen anneleri oyalıyor, kimse sıkılmıyor ve şikayetlenmiyor!" dedi. Böylece Selim hayatının ilk iş teklifini 4 yaşında almış oldu.

Selim'in sevdiği yaşıtlarına ve oyunda kabul ettiklerine  hitabı -Dostum!- şeklindedir. Her an oyun halinde olan ve etraftakiler ister dahil olsun, ister olmasın, onun dahil olduğunu varsayıp oyuna  kattığı hemen herkes Dostum'dur.  Anne, baba, teyze, dayı, amca, kim varsa ortada. Dostum kalıbı da Buz Devri'nde en sevdiği karakter olan, karizmatik Diego'dan alındı ve hayatımıza uyarlandı Selim tarafından. Öyle ki etrafımızdakiler Dostum, diyerek başlar oldu konuşmaya. Hatta bu dalga yabancıları bile sardı. Doktorda sıra beklerken birden farkettim ki, dostum hitabı havalarda uçuşuyor. Üstelik bu dalga büyükleri sarmış daha çok. Hoşuma gitti. İlter'e dönüp "Selim ekol olmuş bre İlter" demeden edemedim.

Gene doktorda sıra beklediğimiz sıradaydı. Selim doktorun verdiği şekerlerden istiyordu ancak suni bir utangaçlık takınmıştı üstüne. (Sağolsun Caillou'dan edindi bu bilmediği duyguyu ve alıp kendi üstüne oturtmaya uğraşıyor ısrarla, pek matah bir duyguymuş gibi birinden utanmak.) Bu sırada sırtı etraftakilere dönük, kucağıma gömülmüş halde fısıldıyordu "Anne, ben şeker istiyorum." O sırada muayeneden çıkmakta olan bir anne, çocuklarını derleyip toplamakla meşgulken gözü bize takıldı. Derken Selim'i işaret ederek "Selim Aydın değil mi o arkası dönük olan, N'aber Selim, nasılsın görüşmeyeli?" diyerek hal hatır sormaya girişti. Ben anneyi tanımıyordum, anne de beni tanımıyordu ama anlaşılan Selim'le sıkı bir tanışıklıkları vardı.

Kerim doğduğundan beri Selim'in park işiyle İlter ilgileniyor. Özellikle havalar iyiyken her akşam parka gidiyordu babası ile. Bir gün markette idik Selim'le. Derken tanımadığım bir kadının aşırı bir dikkatle bize baktığını gördüm. Birşeye benzesem güzelliğime bakıyor diyeceğim ama patates çuvalı gibi bir görüntüye takılmadığı kesindi. Acaba bir terslik mi vardı üzerimizde diye düşünerek kolaçan etmeye başladım kendimi ve Selim'i. Derken kadın yaklaştı bize doğru ve "Selim'in annesi siz misiniz?" dedi, evet, deyince, "Selim'le parkta karşılaşıyoruz hep, oğlumla arkadaşlar, doğrusu çok merak ediyordum böylesi bir çocuğun annesi kim diye?" dediğinde afalladım epey, bir şeyler zırvaladım anlamsız. Arkasından Selim'e dönerek "Selim beni hatırladın mı, hani oğlumla oynuyordunuz hep, Arda'yla..." diye hatırlatmaya uğraştı bir süre.

Normal bir anne böyle bir durumda gurur duyar biraz çocuğuyla, biraz da kendisiyle. Ancak sözkonusu olan budala ve yanısıra mazoşist bir anne ise bu olaylardan kendini acıtacak bir paye çıkarır üstün bir gayretle. Tıpkı benim gibi. Biri bana Selim'i övdüğünde direkt içimde dev bir parçalanma yaşarım. Selim'e yaptıklarım gözümün önüne gelir, burkulurum, ufalırım, küçücük kalırım hatta. İçimden yırtınırcasına Ah'lar yükselir.  Susarım!