BilimSelim - Dertleşme

Son bir hafta tüm ev ahalisi için zor geçti. İlter'in yurt dışında olması, Selim'in hastalığı, Selim'e verdiğimiz ilacın sinirlerini alt üst etmesi, Selim'in okula başlayamaması, evde hapsolması vs. 4-5 gün evde kimsecikler uykusunu alamadığı için sinirler epeyce gergindi. Hele ben bir Kerim'e, bir Selim'e koşturmaktan bitap düşmüştüm. Haliyle sinirlerim de zirve yapmıştı. Üstelik Selim ilacın etkisiyle durdurulamaz bir boyuta geçmişti. Ben de devamlı kızar vaziyette idim. Haklı haksız çıkışmaya başladım Selim'e ve hatta Kerim'e. 

O günlerde teyzesi ve anneannesi ziyarete geldi Selim'i. Günlerdir eve hapsolan çocuk eve birileri gelince haliyle heyecan fırtınası estirdi. Kimseyi kimseyle konuşturmadı. Derken
nispeten sakinleşti ve teyzesini odasına götürdü. Çok sevdiği hamurlarıyla oynuyordu bir yandan. Ben de içerden seslerini duyuyorum;

-Selim'cim nasılsın, günlerin nasıl geçiyor? diye sordu teyzesi.

-Hiç iyi değil! dedi bizimki son derece buruk bir sesle. Teyzesi devam etti konuşmasına,

-Hayrola, bir şey mi oldu?

-Evet, annem bize hep kızıyor çünkü. Kerim'e de kızıyor hem de. Ben de çok üzülüyorum. 

-Öyle mi? Peki niye kızıyor annen?

-Bilmiyorum... Bazen onu kızdıracak şeyler yapıyorum evet ama bazen yapmıyorum, o zaman niye kızıyor bilmiyorum. Mesela çamaşır makinasını çalıştırmıyorum ama yine de kızıyor bana.

Ahhh, ah! İçimin telleri titriyor böyle şeyler işittiğimde. O an çok garip bir duygunun içine çekiliyorum. Sanki gerçek olan herşey berraklığını yitiriyor, o karmaşık duygular bir hare oluşturup dönmeye başlıyorlar çevremde ve ben gerçeküstü bir zemine alınıyorum. Küçüldükçe küçülüyorum utançtan, vicdan azabından ve bu etkilerin Selim'in zihninden silinememesi  korkusundan. Nefesim kesiliyor, sözcükleri kaybediyorum. Derken bir girdap oluşuyor ve ben içine karışarak debelenmeye başlıyorum, boğuluyorum.

Benim annelik misyonum tek bir cümleye odaklı: Çocuklarım "Mutlu bir çocuklu geçirdim!" diyebilsinler.  Başka hiçbir gayem yok. Küçük annelik ümitlerim dışında, ne büyük planlarım var çocuklarımla ilgili, ne arzularım, ne de büyük hırslarım. Oysa günden güne bu misyondan uzaklaştığımı görüyorum.

Biliyorum sözler versem de işe yaramayacak. Tutamayacağım kendimi ve en ufak bir zorlamada gene ortaya çıkacak. Haklısın Selim. Bazen kızdıracak şeyler yapıyorsun (ki onlarda mesele edilecek olaylar değil çoğu zaman), ama bazen yapmadan daha kızmış oluyorum ben sana. Çamaşır makinası, çok yerinde bir örnek. Makinaya elini atıyorsun diyelim, daha hiçbir şey yapmadan kızıveriyorum mesela. Tabi deliliğimin tavan yaptığı, uykusuzluktan kontrolümü kaybettiğim zamanlarda oluyor böylesi. Ortalık sakinleştiğinde geliyorum sana, açıklamaya çalışıyorum. Anlıyor, affediyorsun hemen. Boynuma sarılıyorsun derken. Affet beni, diyorum. Sen de beni affet anne, diyorsun. Bu masumiyetin daha da acıtıyor beni. Hiçbirşey bu denli acıtmadı beni. Ah Selim, vah Selim! İçimi yakan Selim!

İyi ki ümit var, iyi ki istemek var, iyi ki dua var. Yoksa "Ümit, en son kötülüktür, çünkü işkenceyi uzatır." diyen  Nietzsche gibi çıldırmaktan başka çare olmazdı sıkıştığımızda. Ümidim var, daha iyi olacağıma dair ve her nasılsa iyi hatıralar bırakacağına dair çocukluğunun Selim üzerinde.