Anne Riyakarlığı!

Aylardır esaretindeyim bu rezil duygunun. Her an sana hasret, güzellemeler diziyorum nerdeyse. Ne ki, biliyorum da bunların hiçbirine değmediğini. Ne denli çirkef, ne denli hain, ne denli sinsi ve ne denli alçak olduğunu da. Üstelik neden bilmiyorum, Kerim'in doğumundan sonra sana olan  hasretim an be an arttı, azalacağına. Sebep? Bilmiyorum! Belki o çok klişe ve çok aptal bahaneye sığınıyorum, "Bunalımdayım!" diyorum içten içe, belki de sadece bilmiyorum... İlk defa deli gibi arzuluyorum seni. Nerdeyse her an düşünüyorum, "Ah keşke, keşke şimdi yanımda olsaydı!" diyorum. Yanımda bir kalabalık olsa seni arıyorum, yalnızlığımda seni arıyorum, dertliyken seni arıyorum, yorgunken hatta. Keyifliyken aramıyorum ama. Oh ne ala!  Bir de çocuklar varken etrafımda. İstesem de, istemiyormuş gibi davranıyorum yanlarında.

İki gündür sana olan özlemimi akıttım şarkılara. Hem zaten inanırım olmadık zamanda söylenen şarkıların, gizli duyguların işareti olduğuna. "O şimdi çok uzaklarda, yok hayatımda, ahhh şarkılarımda" dedim mesela, gün boyunca. Üstelik dalgın ve bihaberdim kendimden. Ne denli içten -ahh!- çektiğimi, İlter'in  "Yakarım uleyn, kime söyleniyor bu şarkı! diye gürlemesiyle farkedecek kadar şuursuzdum hatta. Hem ben bu şarkıyı da bilmez bilirdim kendimi. Nerden öğrendin be Deli'm? Bulaşıkları makinaya yığarken de  içliydim gene. 

Önceki gün de Selim seni sordu bana. İçimdeki duygunun ezilmişliğiyle ve utancıyla geveledim birşeyler hakkında. Ben seni bu denli isterken, ona nasıl anlatmalı içtenlikle rezilliğini, çirkefliğini? Başım öne eğik, "Ondan uzak durmak gerek, bir yakalanırsan, bir daha kurtulmak zor!" diyebildim anca. Diyemedim annen yanıp tutuşuyor onun için hala, her an takılı kalmış aklında.  Malum anne mağrurluğu ve kusursuzluğuydu beklenen bu oyunda, oysa düpedüz Anne riyakarlığıydı bu da. Koca bir aldatmaca!

Bugün bir ara kaçtım senin yanına. Bir kaç dakikalığına. Hem Selim'e yakalanmaktan korktum fazlasıyla, hem de gidemedim yanından. Ürkektim, heyecanlı, tedirgin, vicdan azabıyla doluydu içim bolca, bir de girdabına kapılmanın verdiği korkuyla. Gene de bırakmadım seni, ta ki sen beni bırakıncaya dek. Selim'in yaklaşan ayak seslerine rağmen, kaldım yanında.  Son olsun dilerim ama bilirim gene gidip gelebilirim yanına. Ben gidemedim! Sen, sen beni bırak sigara! Hatta bir daha asla uğrama yanıma! Bilirim zerre kadar hayrın yoktur bana, ağır zararlardan başka! Bırak, bırak beni sigara! Hem biliyor musun, yakıştırmadılar seni yanıma, şimdi anneyken hele ben de yakıştıramıyorum kendimi sana. İki kez, üç kez yakışıksız duruyorsun yanımda. Git be Sigara!