İki Çocukla Yurtdışına Taşınma Anatomisi

Önceki gün Nakliyeciler geldi. Ben derhal çocukları aldım, odalarında kah bilgisayarda oynattığım filmle, kah elde kalan bir iki oyuncak araba ile oyaladım. Dışarıya çıkamadık zira kalacak-gidecek eşyaları söylemem gerekliydi.

İnimize çekilmiş gibiydik. Görevliler uzun süre bize dokunmadı. Zaten bir kez dokunmaya kalktıklarında Kerim hem hastalık, hem 2 yaş sendromunun zirve haliyle öyle bir karşılık verdi, görevlileri öyle bir püskürttü ki hızla terketiler olay mahallini. Herşeyin götürüldüğüne acıyla şahit olan ve olayın vehametini kavrayan Kerim elinde kalan son Şimşek Mcquin tırı ve arabası için canhıraş bir mücadele sergiledi. Ellerini Pepee misali kavuşturmuş, yüzü kelimeyi çıkartmak için türlü aksiyonlara girmiş halde : ve-mem aa-bayı (vermem arabayı) VE-MEM! Amcalar almasın, annem almasın, dedi ve diretti. Eşyaları vermek için Kerim’i bağırış çağırış içinde uyutmamız gerekti.

Neyse ki uzun süre uykuya direnç gösteremedi. Fırsatı kaçırmayan görevliler hızla topladılar pılı pırtı. Aman ha, uyanmasın da bizi perişan etmesin, diye hararetle yaptılar işlerini. 3 saat içinde eşyalarımızın götürülecek kısmı tümden gitti. Bir oda dolusu oyuncak, bir dolap dolusu kitaplar, giysiler, filmler, yatak, yorgan, nevresimler ve mutfak eşyaları. Mobilyaları götürmeyeceğiz, zira eşyalı ev tutabiliriz. Beyaz eşyaları ise şirketin deposunda muhafaza edeceğiz.

Koliler evden çıktı, görevliler gitti. Sanki ev boşboş kalmış gibi seslerimiz yankılandı ki bu da beni tuhaf etti. Oysa boşalan sadece dolap içleriydi. Peki nasıl oluyordu da oluşuyordu bu eko hali? Bilemedimdi.

Selim önce işlerin bitmesinin getirdiği serbestiyle odaları dolaşmaya başladı. Odasına adımını attığı an ise dehşete kapıldı. Yatağımın içi yok, aaa oyuncak dolabım yok, aaaaaaaaa dolabımda hiçbirşey yok, Kerim koş evde hiçbirşey yok, deyip büyük bir buhrana girdi. Odaya geldi, sıkıldım ben, dedi. Normalde bir servet harcadığımız  oyuncak rezervine ilgisizliğinden ötürü sık sık söylendiğimiz, oyuncakları çöpe atacağım tehditleri savurduğumuz Selim, bu kez oyuncakları yok diye isyan etti. Derken salona geldi aaaa televizyon yok, aaa ne yani Playstation da mı yok? İyi ama ben n’apacağım şimdi? Ve derhal o boşluğu doldurmaya girişti: Baba, telefonunda oyun oynayabilir miyim? Anne bilgisayarında oyun oynayabilir miyim?

İ. ise rehavetle yayıldı koltuğa. Çok yoruldum, dedi. Yorulmuştu sahiden, nakliye şirketinin en has görevlisi gibi çalışmıştı  çünkü. Benim gibidir İ., yanında biri çalışır da o çalışmazsa kötü hisseder çok kendini, kolileri sarmalamaya koştu, kağıtları taşıdı, eksikleri tamamlamaya kalktı, utanmasa kolileri de sırtlanacaktı. İş bitiminde haliyle perişandı hali. Derken durdu, eee şimdi n’apacağız iki gün boyunca, dedi. Anlaşılan Selim’in yaşadığı travma şimdi İ. de başgöstermişti. Haklıydı ama bunca zaman televizyon karşısındaki koltuğa geçip çemberinin kapılarını sımsıkı kapatmaya alışan adam, şimdi haliyle televizyonun olmamasıyla bir uzvu eksik gibi hissediyor ve kapatamadığı çemberinden dolayı sudan çıkmış balığa dönüyordu.

Dehşetle izledim Büyük İ. ile Küçük İ. nin acınası halini. Yaşadıkları sahiden büyük bir travma gibiydi.

Selim’in bendeki lakabı Ekran delisidir. Onun sıkıntısının geçmesi için karşısına bir ekran koymak yeterlidir. Ekranın cinsiyeti ve içinde nelerin döndüğü de hiç önemli değildir. Yeter ki ekran olsundu adı ve mümkünse kayan görüntüler.  Şimdi doğal olarak büyük buhran yaşıyordu. Tıpkı babası gibi.

İ. bu hale daha fazla dayanamadı. Uykuya geçerek kendini dünyaya kapattı. Uyandığındaysa derhal evden çıkalım deyip, şimşek hızıyla giyinmeye koyuldu. Ki normalde pek ağırdan alır dışarıya çıkma hazırlıklarını. Hey büyük Allah’ım, bir televizyonun eksikliği nelere kadirdi.

Parka gittik. Çocuklar şenlendi. Derken parkta saç başa kadın kavgası çıktı ki, çok çirkindi. Terkettik olay mahallini. Ben Alışveriş merkezine gidiyorum diye bizimkilerden ayrıldım. Çocuklara bir iki ufak oyuncak aldım. Hepten çölde gibi hissetmesinler diye kendilerini. Birkaçını da uçakta kriz anları için sakladım.

Uyuma vakti gelince Selim’in kulağına eğildim. Bak, hemen her gece -salonda uyuyabilir miyim, derdin de, hayır cevabını alırdın hani, şimdi gün o gün. İşte sana taşınmanın nimeti. Bu gece hepimiz salonda uyuyacağız. Ne güzel değil mi, dedim. Gözleri parıldadı Selim’in. Yaşasın, dedi. Akşam köşe koltuğa türlü şekillerde uzandık. Benim de çok hoşuma gitti. Herkesin bir arada olması farklı bir sıcaklık ve güven hissi vermekteydi. Sevdim ben bu işi.

.

.

Yurt dışına eşya nakli için öğrendiğim ve ihtiyacı olanlar için faydası olabileceğini düşündüklerim:
Beyaz eşyaları, elektronik aletleri (bilgisayar dahil ve küçük ev aletleri hariç) taşımak için ekstra bandrol ücreti ödemek gerekiyormuş. Adet başına yaklaşık 100 Euro.
Halıları taşımak pek zormuş. Bunlar için nereden bilmiyorum ama izin vesaire almak lazımmış. Antik halıların yurt dışına kaçırılmaması vesaire içinmiş.