Ah Be Görmemiş Kezban!

Kezban, bu kadar sık uğramazdın ya yanıma, hayrola? Bakıyorum yorgunsun gene ama yüzün gülümser. Gel, gel de anlat gayri. O ağlak geceden sonra, dipsiz kuyudan biraz çıkartıp başını, insana benzetmişsin ya bu deli kadını. Biliyorum o gece uykusuzluktan ve ağlamaktan patlayan gözlerinle büyüğüne kocaman bir kalp çizip koydun yatağına. Ah be Kezban, otel odalarında uğraştın onca, hem pek iyi, hem pek ala ama gel gör ki, bir koca kalp tüm acıları siler mi? Çocuklar gibi şen gelmişsin yanıma, hepi topu bunun için mi? Ha, daha bitmedi mi? E, hadi anlat gayri.

Yo, yo küçümsemem daha gayretini vallahi. Gitme Kezban, nazlanma da anlat haydi. Biliyorum otel odalarında ağlamak bile büyük dertti. Sabahında kahvaltıya inerken kapakları şiş, kızarık gözleri saklamak, üstelik ağlamaklı bir gecenin sabahında mide ağrıları ve hala kasvet içinde olmak, normalmiş gibi davranmak, birilerine basit bir günaydın diyebilmek bile, haklısın çok zor işti. O kasvetle, deliren bir bebeyle uğraşmak ve bir yandan da büyüğünü harcamamak için şahin kesilmen de doğrusu pek  güzeldi. Hem de o çılgın bebeyi uyuttuğun yarım saate, büyüğünle sevgi dolu dakikalar sıkıştırmak, yanyana, kucak kucağa sarılarak uzanmak ve hem de kitap üstüne kitaplar okumak biliyorum ikiniz için de çok özeldi ve özlediğinizdi. Üstelik dedin ya "Bazen çok meşgul oluyorum, dönüp sana bakamıyorum bile, ama seni yanımdayken bile çok özlüyorum!" büyüğünün ne çok hoşuna gittiydi, ta uzaktan duydum kikirdemelerini.

Sonrasında her gün alıp gezmelere götürdün bebelerini. Pek sevdimdi.  Küçüğün boyuna mızmızlandı gene de, büyüğüne çok iyi geldi her bir deneme. Oyun salonlarında saatler geçirdi, tüm ebeveynler çocuklarını bırakıp gitti, bir sen gitmedin bilmem mi? Ayakta öylece bekledin, seyrettin her halini, dinledin her söylediğini. O sevinirken sen gene içlendin, keyifliylen bile dertlendin, sulu gözlerle onu izledin.  Sonra çok sevdiği kum resmini yaparken görevli ablayı deli etmesini, ablanın işini bir an önce bitirip gitme isteğine taş koymasını ve ablanın da en sonunda koyvermesini, sonra da pek sevmesini Selim'ini, onlar da güzeldi. En önemlisi  "Ben çok şanslı bir çocuğum, çok güzel bir gün geçirdim, çok teşekkür ederim Annecim" demesi dünyalara bedeldi ve  tüm çirkin anları bertaraf etti sanki. Ya da öyle olmasını umuyordun değil mi?

En çok hoşuna giden ne miydi? Bilmem sen anlat Kezban. Sinemaya mı gitmekti? Doğrusu benim de hoşuma gitti. Büyüğünün "Seni 10 boyutlu sinemaya götüreceğim anneciğim!" deyişini sahiplenmen ve babasına harçlık verdirtip "Demek oğlum bana sinema ısmarlayacak, ne mutlu bir anneyim ben." diyerek onu desteklemen, güzeldi. Ben de severek izledim sizi. "Ama korkarsam tut elimi, yalnız bırakma beni, hem ben daha önce bu türleri hiç izlemedim ki!" diyerek ona paye verdirtmen de pek güzeldi. Panik ataklar geçirmene kalmışken ramak, hiç belli etmeden rengini, elele izlediniz ya tüm filmi, pek hoşuma gitti. Gerçi hepi topu 10 dakikalık bir gösterimdi ama ikinize de yetti. Üstelik eve gelince, o yorgunlukla severek uyuttun ya bebelerini, iyi bir aferini hakettindi ama 2-3 gün iyi annelik yapmakla çok övünme gayri. Diyeceğim şu ki; annelik bugün yaptım, oldu da bitti, demekle son bulmaz ki. Bu maraton hep devam etmeli. Yarın gene delinin eline vermeden ipleri, bu hal üzerine sabitlenmeli. Maharet onda gizli. Yoksa bir gün iyi, bir gün kötü en beteri.