BilimSelim - Araf

Geçen gece çok geç döndük eve. Selim de kuzeni Mirza ile oynamaktan baygın düşmek üzere idi. Üstelik günlerdir süregiden hastalığı da var. İlter de yok. O ilk girişin zorluğunu anlatamam. Normalde İlter de olunca çocukları paylaşıp, ilgileniyoruz ihtiyaçları ile. Ancak şimdi bir yandan Kerim ağlıyor, bir yandan Selim terli haliyle buz gibi zemine boylu boyunca yatmış -ben burdan kalkmayacağım!!!- diyerek adeta yerleri paspaslıyordu. Kerim'i yatağında ağlamaya terkedip Selim'le ilgilendim. Alelacele banyoya soktum, kısacık bir duş aldırmaktı niyetim, malum oyun oynamaktan sürekli terlemiş ve yapış yapış olmuştu.
Normalde de suyla hasbihal durumlarında çıldırtan çocuk yorgunluğun, uykusuzluğun ve hastalığın etkisiyle hepten çığrından çıkmıştı. Suya kah sıcak deyip bağırıyor, kah soğuk deyip, devamlı kaçışıyor, o sırada ben de, ortalık da batıyordu. Beri yandan Kerim de ağlamanın şiddetini arttırıyordu an be an, öyle ki öksürüklere boğulmuştu ağlamaktan. En son suyu kendi istediğim ayara getirip zaptetmeye çalıştım Selim'i. Zor kullanmam çok ağırına gitti her zamanki gibi ve çocuk çaresizliği içinde beni de zora sokacak bir şeyler bulmaya uğraştı sanırım. Nitekim anne soğuuk, anne sıcaakk, anne dur, anne yapmaa, anne beklee-ler fayda getirmiyordu. Derken son çare olarak şunlar döküldü dudaklarından: "Artık ben bu evi terkedeceğim anne!! Sokakta yaşayacağım.  Köpekler yesin beni. Cennete de gitmeyeceğim. Öyle paramparça kalacağım orada." Soğuk duş etkisi yaptı bende bu cümleler. Cevap bile veremeyecek durumda idim. Biraz silkindikten sonra uygun sözcükleri bulmaya uğraşarak; Bundan böyle isteklerine daha duyarlı olmaya çalışacağımı söyledim. Ayrıca ne anne babaların, ne de çocukların evlerini terketmelerinin sözkonusu olamayacağını ve bu söylediklerinin beni çok üzdüğünü ekledim. Bir de onu çok sevdiğimi. 

Dün de deli damarım kabarmıştı gene. Güne Selim'in olur olmaz istekleriyle ve onun mıymıylanmaları ile başlayınca böyle oluyorum genellikle. Önceki günü kalabalık, arkadaşlar, oyun içinde geçirip de evde her zamanki sessizliğe uyanınca sanırım bir tür bunalım hali oluşuyor Selim'de. Bazen böyle sabahlara derin of-lar çekerek "ben böyle uyanmak istemiyorum, arkadaşlarımı özlüyorum." diyerek uyandığı oluyor. Bunalım başlayan sabah öyle devam etti nitekim. Gün boyu mutsuzdu ve hiçbir şeyden tatmin olmuyordu. Devamlı bir şeyler istiyor, o istekler yerine getirilince de 5 dakikadan fazla ilgisini çekmiyor, hemen başka bir şeyi arzuluyordu. Yorgun düşmüştüm bu halden. Zaman zaman şiddetli, zaman zaman normal ayarda kızıyordum. Çok kızınca -tamam-diyorsa da elinde olmadan gene eski haline dönüyordu. Canı sıkılınca kardeşine yapışıyor, ağlatana dek çekilmiyor, ya da devamlı mızmızlanıyordu. 

Akşam olduğunda bombayı patlattı gene; 

-Ben gidip kendime başka bir aile bulacağım, diyerek giriş yaptı. Kendime düşünme payı bırakmak için; neden, diye sordum.

-Çünkü sen bana hep kızıyorsun.

-Haklısın, kötü bir gündü bugün. Sen çok sıkılıyordun, ben de yeterince vakit ayıramadım sana. Ama insanın ailesi bir tanedir, biriciktir. Öyle her kızdığımızda başka aile bulamayız. Hem başka aileyi nereden bulacaksın, dedim.

-Mirza'lara ya da Şule'lere (teyzesine) gideceğim.

-Peki nasıl gideceksin oraya? Neyle gideceksin? Paran var mı?

-Param yok ama sır olan bir yerde var. Kendi başıma çıkıp gideceğim.

Sarılıp Onu çok sevdiğimi ve onsuz çok mutsuz olacağımı hatta yaşayamayacağımı anlattım. Kötü zamanlarım için de özür diledim. 

Geçen gün de "Ben ölürsem görürsün sen." dedi sıkıştığı sırada. "Hem de ölürsem cennete de gitmeyeceğim." Peki nereye gideceksin, diye sorduğumda böyle dünya gibi olmayan bir yere ama cennet de değil, dedi. Araf'a mı gitceksin maazallah dedim. Evet, dedi. 

"Aslında ben onları seni üzmek için söylemiştim, bana kızdığına çok üzüldün dii-i mi anne?" diyerek derdini anlattı sonradan  bana. Kendini köşeye sıkışmış hissettiğinde veya ilgi çekmek istediğinde sarf ettiğini bilsem de ürküttü beni bu cümleler gene de.

Onurlu bir çocuktur Selim. Ve ciddiye alınmak ister. Konuşarak ikna etmeye çalışır etrafındakileri. Onurunu kıracak, onu rencide edecek saçma hareketlere tahammülü azdır. Saçma sapan davranan biri varsa etrafında ilkin o kişiyi en kısa sürede durduracak metotları bulmaya uğraşır, muvaffak olamamışsa o kişiyi en çok yaralayacak, en çok acıtacak cümleler dizinine başvurur. Dilbaz oğlum benim.

3 yaşında iken benimle gayet ciddi bir konuşma içinde idi. Ben de dinlemekten ve konuşmaktan yorulduğum zamanlardaydım. Geçiştirdim bir şekilde bana sorduğu soruyu, ısrar edince de başımdan savma girişiminde bulundum. Derken "Sen ne saçma sapan bir annesin!" diyerek yerin dibine soktu beni.

Gelelim asıl konuya, dün tüm bu konuşmaların ve diğer derin vicdan azaplarının etkisiyle hemen hemen hiç uyuyamadım. Saatlerce yatakta kıvrandım. Gözlerim kapalı idiyse de devamlı halüsinasyon gibi Selim'i görüyordum. Ufak bir seste hemen uyanışa geçiyordum ancak tüm gece düşünce-halüsinasyon gelgitinde boğuştum durdum. Rüya boyutuna hiç giremedim. Bir ara gidip Selim'i uyandırsam da çok istediği oyunları mı oynasam o bıkana dek diye düşündüm. Ya da gidip yanıma getirsem, sarılsam ona. Ya da uyandırıp daha tatminkar izahlar yapsam? Kıyamadım gene de. Velhasılı kelam; tüm gece arafta sıkışan ben oldum adeta.