Bekarlık Özlemi ve Utanç

Bazı kızlar vardır  küçük yaşlarından itibaren mutlu evlilik hayalleri kurarlar. Böylelerinin gelinlik modelleri, pastaları, gelin çiçekleri, düğün seremonileri, düğün şarkıları hatta söz, nişan, kına ritüelleri bile eksiksiz kurgulanmıştır. Eşsiz bir koca ve aksesuarları çocuklar ile sonsuz mutluluktur şüphesiz bekledikleri.  Benim hayallerimse taban tabana zıttı bu durumdan. Büyük ablamın moda dergilerinde zihnime ve fikrime yer eden görüntüler eşliğinde hayaller kurdum hep. Özellikle bir görüntü hala saklıdır zihnimde. Arabasının yanında beyaz tayyörü ile poz veren iş kadını figürü hayatımı şekillendirmemde temel oluşturdu diyebilirim. Evlenmeyecektim, güçlü bir çalışan kadın olacaktım, kendine yeten, ailesine bakan, annesini ilerde rahat ettirecek, kudretli, bakımlı, güzel daha ne varsa. Öyle çoluk çocuk, ev kadınlığı -iyk- ve -öğk- idi.
Herhalde bu hayallerin etkisiyle gelinliği de, bilhassa kınayı da, çocuklu bir kadın olmayı da, hele ki 2 çocuklu olmayı da yakıştıramadım kendime, hep bir kaç beden büyük durdu tüm bunlar bende.  Yetmezmiş gibi özgürlük aşığıydım. Önüme çıkan, ayakbağı kesilen herşeye karşı durdum. Ümitvar olduğum tek nokta; çocukları çok seviyor olmamdı. Bir şekilde onlarsız yapamayacağımı biliyordum. Kaldı ki benim özgürlük sevdam ile toplumun dayattıkları arasında sıkışıp kalacağım ve geleneksele çok direnç gösteremeyeceğim de aşikardı.

Evlendim elbette. Önce 1 sonra 2 çocuklu bir anne oldum. Hamileliği de özdeşlestiremedim kendimle, doğumu da, anne olmayı da. Selim'i gördüm, bambaşka oldum, sevindim, aşık oldum, güzelliği etrafında pervane oldum adeta. Bebeğimdi Selim ancak hala -anne- olduğumun bilince değildim. O ilk telaşın gümbürtüsü içinde yuvarlanıp gidiyordum taa ki arkadaşlarım bizi ziyarete gelene dek. Ne zamanki sohbetin en koyu anında bebek ağlamasıyla bölündüm habire ve emzirmeye çekinip köşe bucak saklandım işte o zaman ayırdına vardım eski ben olmadığımın ve eski özgür günlerimin geride kaldığının. O ilk uyanışla pasif buhranlar geçirdim, sonradan farkettiğim. Selim'i emzirdiğimde kendimden iğrendiğim oldu nerdeyse, bu ben değilim dediğim ve de. Kendi başıma gezdiğim zamanları özlemeye başladım derken. Kendimi sokaklara atıp kaybolana dek, bileklerim kopana dek gezmeyi özledim. Kitapçıda saatler geçirmeyi özledim. Sinemaya gitmeyi özledim. Ki yalnız gitmeyi çok severdim özellikle. Konserlere gitmeyi, keyfince bir yerlerde oturup kahve ve sigara içmeyi, kesintisiz arkadaş sohbetlerini, Gizli Hedef partilerimizi ve en çok da sigarayı özledim ne yazık ki. Kahrolası sigarayı.

Derken giderek alıştım Selim'le yaşamaya. Özellikle Moskova'ya gittiğimizde yalnızlığımı paylaşan minik arkadaşım idi. Ara sıra özlüyordum yalnızlığımı, ara sıra içimdeki özgürlük aşığı taraf vahşi hayvanlar gibi salyalarını akıtarak dışarı çıkmayı bekliyordu, ara sıra kaçıp gitme isteği geliyordu, sık sık deliriyordum bunalıp ancak Selim başbaşka bir şeydi benim için; su gibi birşeydi, candı, aşktı, vazgeçilmezimdi. Artık tek çocuklu annelik an be an özümsediğim bir hal almıştı. Şimdi de çok çocuklu bir anne figürü çok uzaktı bana. Eğer  çocuklarımın sayısı 1'den fazla olursa anaçlığım taçlanmış olacaktı gibi geliyordu bana. Ki bu da çok uzak geliyordu bana. Ve o da oldu.

İkinci bebekte daha dingin ve çok daha engin idim. Açık ya da gizli buhranlar da yaşamadım, bunaltılar da. Zaten vakit de yok buna. Bitmez bir harala gürele içindeyim. Hala organize olamadım mesela. Bir akıntıya kapılmış gidiyorum şimdi. Durmadan, düşünmeden ilerliyorum boyuna. Arada sırada beni bu halden ayıltacak durumlar oluyor. Bir konser, bir film mesela. Tam heyecanlanıp gitmeye davranıyorum ki gerçekliğime uyanıyorum. Selim tekken bırakıp teyzesine gidebiliyorduk bir yerlere ama şimdi biz bebekle Selim'i zaptedemezken, başkası ne yapacaktı? Oturuyorum oturduğum yere. Hiç olmazsa sen git, diye İlter'i ikna etmeye çalışıyorum bazen. Hem gitmesini istiyorum hem de gidince biraz küskün oluyorum ona ve hayata. Yann tiersen geldi mesela, gidemedim. David Helfgott geldi gidemedim. Buika geldi gidemedim. Teoman'ı istedim gidemedim. Film festivali, müzik festivali...gidemedim.

Tüm bunları düşünürken ve şimdi dile dökerken korkuyorum ve utanıyorum bolca. Kerim'le yaşadığımız sıkıntılardan sonra anladım ki sağlıklı bir çocuk sahibi olmak çok ama çok büyük bir lütufmuş. Kesinlikle çokça şükredilmesi gereken. Şükrediyorum da. Ve Bir de içimin kıyıldığı Nehir'i okuduğumda... Büyük bir utanç duyuyorum böyle hissetmekten, böyle konuşmaktan. Affola!

Üstelik anne-baba olmak garip bir şey. İlk başlarda sanırdım ki çocuğu emin ellere bırakınca gene eski günlerdeki gibi yapabilirim; gezerim, tozarım, keyfime bakarım. Ama heyhat!!! Annelik tam bir dönüşümmüş meğerse... Kafka'nın böceği misali. Eski günler bir daha dönmemecesine bitiyormuş. Onca istediğim yalnızlığa kavuşsam da aklım devamlı çocuklarda, bir an önce onlara kavuşma isteğiyle, işleri bırakıp yarım yamalak, ya kendimi onları bıraktığım kapıda buluyorum ya da evdeysem arayıp getirin diyorum mesela.

İşte böyle bir şey....