Bir Sigara Rezaleti

Sigaraya üniversite yıllarında başladım. Kaldığım öğrenci yurdunda Tv karşısında, King masalarında yahut sohbet ortamlarında ucuz bir özentilikle yaktım durdum sigaraları peşpeşe. "Aman canım, nasıl olsa istediğim zaman fırlatır atarım!" deyip keyfimi kaçırmadım. Bu budalaca hareket bana sıkı bir sigara bağımlısı olma yolunda iyi mesafe aldırdı. Gün geldi hiç bırakmak istemedim. Ama budalalığım eksilmedi hiç, hala istersem bırakırım, sadece bırakmayı istemiyorum, diye avutuyordum kendimi.

Aradan yıllar yıllar geçti ben sigarasız yapamaz oldum, hiç de bırakmayı düşünmedim. Tam aksine bağımlılığım arttıkça arttı, günde en az 1 paket içer olmuştum. Özellikle sigara ve kahve ikilisi vazgeçilmezim olmuştu.



Bir gün sabah uyanırken nefes alamadığımı farkettiğimde sigaradan kurtulmam gerektiğini anladım. Zaten bir süredir kalkarken çok zorluk çekiyordum, kulaklarım tıkalı, boğazım ağrılı idi. Üstelik etrafımdaki epeyce bir kitle sigarayı bırakmıştı. Bu kişilerin evlerine gitmek işkenceye dönmüştü, sigara içecek kuytu bir köşe aramak sigara keyfi değil olsa olsa sigara işkencesi olmuştu. Gene de direndim Ta ki Selim'e hamile olduğumu öğrenene kadar. Hamile olduğumu öğrendiğim dakika sigarayı tamamen bırakmıştım. Bırakmıştım bırakmasına da hamile olduğumu bilmeden içtiğim sigaraları düşündükçe de kahroluyordum. Zavallı bebeğe epeyce bir sigara leşliği yüklemiştim. Devamlı dualar ettim paket paket içtiğim bunca sigaranın zarar vermemiş olması için bebeğime.

Bu kesinlik hali gene bir başka budalalıkla bozuldu. İlter benim sigarayı bırakmam halinde kendisinin de kısa bir süre sonra bırakacağı yolunda sözler sarfetmişti. Selim 1 yaşına yakınken ve ben hala emziriyorken İlter hala sigarayı bırakmamış, erteleyip duruyordu. Üstüne üstlük "Üstüme baskı kurma, baskıyla geriliyorum, hepten vazgeçemiyorum!" deyip kestirip atıyordu. Ben de bir gün o içerken sigarasından alıp yaktım ve ben de başlıyorum, dedim. Başladım da. Gene aynı rezaletin içine çekilmiştim. Üstelik şimdi durum çok daha zordu. Bu kez evde bebek olduğu için eskisi gibi gönül rahatlığıyla içemiyordum sigaramı. Ancak Selim uyuduğunda kapıları iyice kapatıp, penceleri sonuna kadar açıp, üstelik de Moskova soğuğuna karşı, alelacele pişirilmiş Türk Kahvesi eşliğinde aceleyle içebiliyordum. Eğer Selim uyanmışsa vay halime, bütün sistemim alt üst oluyor. Bu da aksileşmeme neden oluyordu. Veya olur da o gün Selim'in uyku saati şaşmışsa gene aksileştikçe aksileşiyordum sigarayı kaçırdığım için. Bu işin bir iyi tarafı vardı her akşam dışarı çıkıyordum.

Sigara içme işi bence keyifle yapılmalıydı, eziyete dönüşmüşse bırakmalıydı ama öyle olmadı, bu kaçak içme hali uzun süre devam etti. 3 sene kadar. Ta ki Kerim'e hamile olduğumu öğrenene dek. Şimdi bu bırakma halindeyim. Her an özlemini çektiğim bir durumda. İlter hala bırakmış değil. Bu istek bende kahveye yansıdı sanırım. Şimdilerde gün boyu kahve içmek istiyorum, adeta o deli sigara isteğini ve açlığını bastırmak için. Emzirdiğim için onu da yapamıyorum vesselam.

Yaşadığım bu rezaletten çıkardığım şu oldu: Sigaradan kurtulmanın en iyi yolu hiç başlamamakmış. Zira bir kez alışkanlık haline getiren kişi aradan on yıllar geçse de etkisinden kurtulamıyor, her an başlayabilme kapasitesini taşıyormuş içinde. Onun için anne ve baba ne olursa olsun çocuğuna sigaraya başlamaması gerektiğini aşılamalı. Nasıl bilmiyorum ama bir yolunu bulmalı ve yapmalı bunu. En evvela kendisi içmemeli. Kendisi içip zararlarından bahsetme çirkefliğine ve sahteliğine girişmemeli. Şimdilerde Selim'e ısrarla sigaranın zararlarını vurgulamaya çalışıyorum. Babası içtiği için daha çok mesai harcamam gerekiyor, bu yaman çelişkiyi gidermek için. Geçenlerde iyi mi kötü mü yaptım bilmiyorum ama sigara içmemiş birinin gerçekten AK bir ciğerini ve sigara içmiş birinin kapkara, kupkuru ciğerinin fotoğraflarını gösterdim ona. Bir de hastanede gırtlak kanseri ile ilgili afişleri, el broşürlerini okuduk. Dehşete düştü. Şimdi yabancı da olsa sigara içen birini görse dehşetle anlatıyor gördüklerini ve sakın içmeyin diye devamlı uyarılarda bulunuyor. Bir de sigaraya asla başlanmaması gerektiğini anlatıyorum, denenmemesi gerektiğini elbette. İçinde bağımlılık yapan bir madde olduğunu ve bir süre istesen de bırakmanın zor olduğunu anlatıyorum.

İşin itiraf kısmına gelince, tüm bunları anlatırken sigara içmek için yanıp tutuşuyorum aslında. Kahve yanında bir sigara tüttürmenin hazzını seviyorum.. Sigarayla çekilen fotoğraf karelerini seviyorum, film karelerini ve karakterlerini... Coffee & Cigarettes filmini seviyorum. En nihayetinde haykırıyorum; Sigarayı seviyorum uleeeeeeeeeeen!